Σιέρρα Λεόνε: Η μεταστροφή ενός κλέφτη στον Ορθόδοξο Χριστιανισμό μέσω της συγχωρητικότητας του π. Θεμιστοκλή Αδαμόπουλου
Χαρακτηριστική εἶναι, μεταξύ πολλῶν ἄλλων, ἡ περίπτωσι τοῦ Χασάν Καμάρα, τοῦ ἐπιστάτη πού εἶχε ὁ π. Θεμιστοκλής Ἀδαμόπουλος στήν ἀρχή τῆς ἱεραποστολικῆς προσπάθειάς του στή χώρα τῆς Σιέρρα Λεόνε. Ὁ ἄνθρωπος αὐτός μιά μέρα ἔκλεψε τό μοναδικό ὄχημα πού διέθετε τό ἱεραποστολικό κλιμάκιο. Καθώς ὡστόσο ὁδηγώντας ἀπομακρυνόταν, ἔχασε τόν ἔλεγχο τοῦ ὁχήματος καί προσέκρουσε σέ τοῖχο. Συνελήφθη καί ἡ ἀστυνομία ἔφερε στήν ἕδρα τῆς Ἱεραποστολῆς, ἔξω ἀπ᾽ τήν ὁποία εἶχε συγκεντρωθῆ πλῆθος ζητώντας τήν παραδειγματική τιμωρία του, καθόσον στή μουσουλμανική κοινωνία ἡ κλοπή θεωρεῖται μεγάλο ἔγκλημα. Ὁ Χασάν πεσμένος στό ἔδαφος κλαίγοντας ζητοῦσε συγχώρησι.
Σ᾽ αὐτό τό ἔντονα φορτισμένο κλίμα ὁ π. Θεμιστοκλής ἐκφράζοντας τό Ὀρθόδοξο συγχωρητικό ἤθος, εἶπε στόν ἀστυνομικό ὅτι ὡς Ὀρθόδοξος Χριστιανός ἱερέας τόν συγχωρεῖ γι᾽ αὐτό πού εἶχε κάνει. Τό πλῆθος ἀλλά καί τό ὄργανο τῆς τάξεως ἀρχικά ἀντέδρασαν σ᾽ αὐτή τήν τόσο ξένη γιά τή δική τους παράδοσι ἀπόφασι τοῦ ἱερέως, ἀλλά ἡ σταθερότητα τῆς θέσεώς του, δέν ἄφηνε κανένα περιθώριο ἄλλης ἐνέργειας. Ὁ Χασάν συγκλονισμένος σηκώθηκε ἀπ᾽ τό ἔδαφος καί κλαίγοντας εὐχαριστοῦσε μέ εὐγνωμοσύνη τόν π. Θεμιστοκλή.
Τό γεγονός αὐτό ἄλλαξε τελείως τή ζωή του. Ὁ Χασάν μετά ἀπό λίγο καιρό ζήτησε νά κατηχηθῆ καί νά βαπτισθῆ καί σήμερα, ὡς π. Ἀλέξανδρος πιά, εἶναι ἕνας ἀπ᾽ τούς ἱερεῖς τῆς Ἱεραποστολῆς,
Πηγή:
Περιοδικό Πάντα τά Ἔθνη, τεῦχ. 157
<>
Κονγκό: Η 17χρονη Αφρικανή Φιλοθέη και το σχοινί της αυτοκτονίας...
Αναφέρει ο π. Χαρίτων Musungayi από το Κονγκό της Αφρικής:
Η Φιλοθέη, μια κόρη σεμνή και με πολύ φόβο Θεού και υπάκουη στον πνευματικό της, μεγάλωσε σαν όλα τα κορίτσια αλλά σε μια φτωχή οικογένεια.
Με πλησίασε μια μέρα, την είδα στεναχωρημένη και μου λέει:
"Πάτερ, πονάει η καρδιά μου! Όπως ξέρετε, είμαι στην Γ΄ Λυκείου. Σε δύο εβδομάδες δίνουμε εξετάσεις, όμως, μέχρι τώρα δεν έχω καταφέρει να πληρώσω τα δίδακτρα. Προσπάθησα να μιλήσω με τους γονείς μου. Η απάντηση που μου δώσανε με τάραξε και αποφάσισα να κρεμαστώ. Τους έχω γράψει μια διαθήκη, για να την διαβάσουν μετά το θάνατο μου".
"Τι σου είπαν οι γονείς σου;".
"Μου είπαν και οι δύο: είσαι μεγάλη. Να πας να κάνεις αυτά που κάνουν τα κορίτσια στους δρόμους. Θα βρεις χρήματα εύκολα, εμείς δεν έχουμε να σου δώσουμε!".
"Δώσ’ μου τη διαθήκη να τη δω".
Μου την έδωσε, την άνοιξα και τι έλεγε μέσα!
"Αγαπητοί μου γονείς, με δάκρυα σας γράφω τις λίγες αυτές γραμμές. Χίλιες φορές θα δώσω τη ζωή μου στον Χριστό μου, θα του δώσω και την παρθενία μου. Θα τερματίσω τη ζωή μου σήμερα, αντί να υπακούσω στη διαβολική εντολή σας. Φεύγω στεναχωρημένη από αυτή την ζωή, ποτέ δεν θα κάνω αυτό που μου λέτε. Δεν περίμενα από σας τέτοιες σκέψεις για μένα. Δεν έχω γνωρίσει άντρα. Είναι καλό για μένα να φύγω από αυτή την ζωή, αλλά φεύγω στεναχωρημένη. Να μας συγχωρεί ο Θεός..."
"Πάτερ μου, όταν βγήκα στον δρόμο, είπα μέσα μου: Πώς να πάω να κρεμαστώ χωρίς να το ξέρει ο πνευματικός μου; Γι’ αυτό ήρθα να σας τα πω, πριν πάω, επειδή εσείς με καθοδηγήσατε σ’ όλη μου τη ζωή".
"Παιδάκι μου, δεν έχω χρήματα να σου δώσω. Είμαι φτωχός, αλλά έχω πίστη. Θα κάνουμε συμφωνία οι δυο μας τώρα με τον Θεό και θα του πούμε το εξής: Θεέ και Δέσποτα της ζωής μας, σε αγαπάμε και σε ικετεύουμε, βοήθησέ μας και ελέησέ μάς!".
Αυτή ήταν η προσευχή μας. Τότε της είπα: θα κρατήσω τη διαθήκη και το σχοινί. Εάν δε μας βοηθήσει ο Θεός, τότε έλα να τα πάρεις.
Έφυγε η 17χρονη κοπέλα.
Μετά από μια εβδομάδα, την σταμάτησε στον δρόμο ένα άγνωστο πρόσωπο, άνδρας σε μεγάλη ηλικία, και της λέει:
"Κορίτσι μου σε βλέπω λυπημένη, τι έχεις;".
Η κοπέλα τού είπε το πρόβλημά της, και τι απάντηση πήρε;
Ο γηραιός κύριος άνοιξε την τσάντα του, της έδωσε τα διπλάσια από ό,τι είχε ανάγκη και εξαφανίστηκε!
Την άλλη μέρα, η κοπέλα ήρθε σε μένα με τα χρήματα.
Της είπα, άντε να πληρώσεις.
Είναι εκ Θεού, μη φοβάσαι!
Η Φιλοθέη μας έδωσε εξετάσεις, πέρασε τις εξετάσεις, πέρασε στο πανεπιστήμιο και βρίσκεται στο τρίτο έτος.
Αδελφοί μου, μόνο η πίστη προς τον Θεό θα μας σώσει και η υπακοή στον Πνευματικό μας Πατέρα.
Ο πονηρός που οδήγησε τον Ιούδα να κρεμαστεί, δεν έχει σταματήσει με τα κόλπα του, χορεύει μέρα νύχτα και ψάχνει ποιον να αρπάξει.
Να παρακαλούμε τον Κύριο να μας φωτίσει και το έλεός του να μας καθοδηγήσει στους αιώνες των αιώνων.
π. Χαρίτων Musungayi
Αδελφότητα Ορθοδόξου Εξωτερικής Ιεραποστολής
Πηγή:
http://amfoterodexios.blogspot.com/2021/12/17.html
<>
«Ὁ Ἀρχιμ. Χαρίτων Πνευματικάκης ἀναφέρει ὅτι “ὁ τ. Μητροπολίτης Θεσ/νίκης Παντελεήμων εἶχε ἕνα ἐγκόλπιο μεγάλης ἀξίας, πού τοῦ τό εἶχε δωρίσει ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης Μάξιμος. Τό ἔστειλε στήν Ἀμερική, στόν Ἀρχιεπίσκοπο Ἰάκωβο. ‘Κράτησέ το, τοῦ ἔγραψε, κάνε το ὅ,τι θέλεις, ἀλλά στεῖλε ἀντ᾽ αὐτοῦ ὅ,τι προαιρεῖσαι στόν π. Χρυσόστομο Παπασαραντόπουλο στήν Ἀφρική ̓. Κι ἐκεῖνος ἔστειλε τρεῖς χιλιάδες δολλάρια στόν π. Χρυσόστομο...”. Σ᾽ ὅλους αὐτούς ὁ Γέροντας θά ἐκφράση τήν προσωπική του εὐγνωμοσύνη, ἀλλά καί στό ὄνομα τοῦ ἔργου πού συνέτρεχαν θά τούς χαρακτηρίση τιμητικά “ἱεραποστολεῖς”»(ΙΣ, 48).
<>
«Χαρακτηριστικό εἶναι τό πῶς χτίζεται μιά ἐκκλησία. Μέσα δέν ὑπάρχουν, χρήματα δέν ὑπάρχουν. Ἡ πίστι, ὅμως, κάνει ἐφευρετικό τόν πιστό —κι ἡ πίστι τοῦ π. Χρυσοστόμου Παπασαραντοπούλου εἶναι μεγάλη— καί ἡ ἐφευρετικότητά του. Ὑπάρχουν φωτογραφίες πού δείχνουν ἕνα ἀπ᾽ τούς τρόπους, πού ἐξοικονομοῦντο τά χρήματα. Πιάσανε δουλειά οἱ γυναῖκες, οἱ ἄνδρες καί τά παιδιά σ᾽ ἕνα χωράφι. Τό σκάψανε, τό σπείρανε. Μέ τά μεροκάματα ἀγοράστηκαν τά ξύλα, φτιάχτηκε κι ἡ λάσπη. “Κι ἐμεῖς, γράφει ἁπλά σέ φίλο ὁ ἱεραπόστολος θά ἀγωνιστοῦμε νά βροῦμε τά χρήματα γιά νά τούς βάλουμε σκέπη ἀπό λαμαρίνες”»(ΙΣ, 53).
<>
«Τί ἔχει μεγαλύτερη ἀξία, νά γράφης γιά τήν ἀφιλοχρηματία ἤ νά εἶσαι ἀφιλοχρήματος, πράγμα πού τό διαπιστώνουν καί ὅσοι σοῦ συνιστοῦν νά βάζης κάποια πεντάρα στό πλάϊ ὅταν ἐσύ τούς ἀπαντᾶς: “Ὁ Θεός φροντίζει καί γιά τούς κόρακες. Ἄρα θά φροντίση καί γιά ἐμένα. Ἄν, ὅμως, δέν ἀξίζω ὅσο ἕνας κόρακας, μοῦ ἀξίζει νά πεθάνω”. Καί νά ἔρχεται κατόπιν ὁ ἐπίσκοπος Ναυκρατίδος Θεόδωρος νά ἐπιβεβαιώνη τά λεγόμενα μέ τήν παρατήρησι ὅτι ὁ π. Χρυσόστομος Παπασαραντόπουλος “δέν εἶχε σχέσι μέ τό χρῆμα”»(ΙΣ, 96).
<>
«Ἀγαποῦσε τήν Ἁγ. Γραφή καί τή διάβαζε ἀσταμάτητα. Γι᾽ αὐτό καί μποροῦσε νά χρησιμοποιῆ ἄνετα πολλά χωρία καί νά εἰσδύη στό πνεῦμα τους. Ὑπάρχουν πολλές μαρτυρίες, πού τό ἐπιβεβαιώνουν αὐτό μέ πιό ἀντιπροσωπευτικές τῶν Ἀρχιμ. Πολυκάρπου Ἀνδρώνη καί Ἰωήλ Γιαννακοπούλου. Ἀπ᾽ τήν πλευρά του πάλι ὁ Ἀρχιμ. Θεοδόσιος Λαμπρόπουλος ἀναφέρει ὅτι, “δέν χόρταινε νά τήν μελετᾶ καί νά συζητᾶ πάνω σ᾽ αὐτή. Κάποτε καθόμασταν στήν ὕπαιθρο, ὁ γράφων, ὁ π. Χρυσοστόμος Παπασαραντόπουλος καί ὀ ἱεροκήρυκας. Ἡ συζήτησι στρεφόταν γύρω ἀπό διάφορα ζητήματα. Ἐκεῖνος νύσταζε· σέ μιά στιγμή ἔγινε λόγος ἐπί ἑνός ἁγιογραφικοῦ χωρίου. Ἀμέσως τινάχθηκε γιά νά λάβη μέρος στή συζήτησι. ‘Κοίταξέ τον, λέει ὁ ἱεροκήρυκας, τόση ὥρα νύσταζε· μόλις ἄκουσε περί Ἁγ. Γραφῆς ξύπνησε ἀμέσως ̓. Ἠ ψυχή του ἦταν ὅπως τοῦ Δαυΐδ. ‘Ἀγαλλιάσομαι ἐγώ ἐπί τά λόγια σου, ὡς ὁ εὐρίσκων σκῦλα πολλά ̓”»(ΙΣ, 99).
<>
«Τόν ἔβλεπες [τόν π. Χρυσοστόμο Παπασαραντόπουλο] καί σοῦ ἔδινε τήν αἴσθησι ὅτι δέν εἶναι τίποτε, θά τολμοῦσα μάλιστα νά σημειώσω, ὅτι ἡ ὅλη παρουσία του προκαλοῦσε νά μήν τόν πιάσης γιά τίποτε, πιό πολύ ἀπό ἕνα κοινό παπαδάκο. “Ἔ, τώρα, σιγά μήν ἔχει νά μᾶς πῆ τίποτε κι αὐτό τό συμπαθητικό γεροντάκι”, μποροῦσες νά σκεφτῆς. Ἀναφέρεται μάλιστα, ὅτι κάποιος γιατρός, Καθηγητής, στόν ὁποῖο πῆγε γιά ἐξετάσεις, ἀκριβῶς ἀυτή τήν αἴσθησι σχημάτισε μέσα του ὅταν τόν εἶδε. Καί μᾶλλον ἀπό εὐγένεια ἤ γιά τά προσχήματα, γιά νά μήν πῆ κανείς ὅτι δέν εἶπε καί μιά λέξι στόν παπᾶ, τόν ρώτησε γιά κάποιο θέμα. Ἔτσι γιά νά γίνη συζήτησι, ὅντας ἴσως ἐκ προοιμίου βέβαιος, ὅτι δέν θά εἶχε καί τίποτε ν᾽ ἀπαντήση. Ὁ Γέροντας, ὅμως, ἔπιασε νά τοῦ κάνη λόγο γιά τήν ψυχοσωματική σχέσι καί ἑνότητα, γιά τήν πανσοφία τοῦ Θεοῦ, πράγμα πού τόν ὑποχρέωσε νά ὁμολογήση τό θαυμασμό του καί μέ ἐκτίμησι νά πῆ ἀργότερα στή νοσοκόμα τοῦ ἰατρείου του. “Ἐγώ τόν πέρασα γιά κανένα παπαδάκι, ἀλλά αὐτός, βρέ παιδί μου, εἶναι σοφός ἄνθρωπος”»(ΙΣ, 100).
<>
«Νά πάρουμε ἀφορμή ἀπ᾽ τά λόγια, πού εἶπε ἡ μάνα του [τοῦ π. Κοσμᾶ Ἀσλανίδη-Γρηγοριάτη], ὅταν ρωτήθηκε, πῶς δέχτηκε τήν εἴδησι γιά τόν πρόωρο κι ἀπροσδόκητο θάνατο τοῦ παιδιοῦ της στό αὐτοκινητιστικό δυστύχημα τοῦ δρόμου ἀπό Lubumbashi πρός Kolwezi, τιμώντας ἔτσι ἀπ᾽ τήν ἀρχή τή “μακαρία γυναῖκα, πού τόν γέννησε καί τούς μαστούς, πού τόν θήλασαν”, τιμώντας τίς ρίζες του.
“Μόλις μᾶς πῆραν τηλέφωνο τή νύχτα τῆς Παρασκευῆς 27/1/1989, ξαφνιαστήκαμε... Τί ἦταν αὐτό... Ἐκείνη τή στιγμή μοῦ ἦρθε ἕνα ρίγος σέ ὄλο μου τό σῶμα. Πάγωσα! Ὁ πόνος μου ἦταν πολύ βαθύς! ‘Παιδί μου, εἶπα, ἔφυγες τόσο βιαστικά καί ἄφησες τόσο ἔργο πίσω σου ̓. Πάνω στήν παραζάλη μου συλλογίστηκα. ‘Παναγία μου, ἐγώ σέ παρακαλοῦσα νά προστατεύης τό παιδί μου... ̓. Ἀμέσως ἦρθε μπροστά μου ἡ εἰκόνα τοῦ Ἐσταυρωμένου Κυρίου μας μέ τά τρυπημένα χέρια καί τίς ματωμένες παλάμες του. ‘Θεέ μου, εἶπα, Ἐσύ ἔχυσες τό αἷμα σου τόσο νέος ἐπάνω στό Σταυρό γιά τίς ἁμαρτίες ὅλου τοῦ κόσμου ̓. Ἀμέσως συνῆλθα. ‘Παναγία μου, εἶπα, τί πῆγα νά πῶ. Συγχώρεσέ με ̓. Ἄλλωστε κι ὁ Μ. Βασίλειος, ὁ Ἅγ. Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος καί τόσοι ἄλλοι Ἅγ. Πατέρες σέ ποιά ἡλικία ἔφυγαν... Εἶπα στόν ἄνδρα μου: ‘Δημητρό, νά κάνουμε κουράγιο. Τό παιδί μας ἔφυγε στούς οὐρανούς... Εἴθε στήν Ἀφρική νά στερεωθῆ τό θεμέλιο τῆς πίστεως ̓”. Καί μιά ἀξιομνημόνευτη λεπτομέρεια στή συνέχεια τῆς ἀπαντήσεως. “Ἐπίσης, πολύ παρηγορήθηκα μέ τό ἀντερί τοῦ π. Κοσμᾶ, πού ὁ Σεβασμιώτατος ἀεροπορικῶς μοῦ ἔφερε. Αὐτό μοῦ στέρεψε τά δάκρυα”»(ΙΣ, 111).
<>
«“Ἔγινε μιά προσπάθεια στόν τομέα αὐτό ἐκ μέρους μας, γράφει [ὁ π. Κοσμᾶς Ἀσλανίδης-Γρηγοριάτης], νά δημιουργήσουμε αὐτοδύναμο καί κατά τό δυνατόν αὔταρκες πρός συντήρησι κλιμάκιο, ἐξασφαλίζοντας ἀπ᾽ τή δική μας γῆ, τοῦ Kolwezi τά πρός τό ζῆν —τρόφιμα, κρέας, λαχανικά— τόσο γιά τή συντήρισι τοῦ Οἰκοτροφείου μας, ὅσο καί γιά τό ἐν γένει φιλανθρωπικό ἔργο —φυλακές, λεπρούς, πεινασμένους, ἀσθενεῖς. Ἀκολουθήσαμε τό Παύλειο πρόσταγμα, ‘ἐργαζόμενοι ταῖς ἰδίαις χερσίν ̓”. Κατόπιν καταθέτει τό παράπονό του ὅτι “ἡ καινοτομία αὐτή μᾶς στοίχισε ἀρκετή πολεμική, δυσφήμισι, σειρά ἐπιστολῶν, ὅπου μέ κατανομάζουν ἀντορθόδοξο, ἀντιιεραπόστολο, γουρουνᾶ κλπ.”. Αἰσθάνεται, ὅμως, παρόλα αὐτά, θά ἔλεγα καί εὐτυχής, καθώς τόν ἀνακουφίζει ὅτι “Ἀντιστάθμισμα τῆς σφοδρῆς αὐτῆς πολεμικῆς στάθηκε ἡ εὐλογία τῆς Μονῆς τῆς μετανοίας μου καί ἡ εὐχή τοῦ Γέροντα, πού μοῦ ἔδωσε τό ἐλεύθερο νά ὀλοκληρώσω τό ἀγροτοκαλλιεργητικό αὐτό πρόγραμμα, καθώς καί ἡ ἀμέριστη συμπαράστασι τῆς Ἀποστολικῆς Διακονίας, τούς ὁποίους καί εὐχαριστῶ”. Καί φυσικά δέν μπορεῖ νά λησμονήση τή σημαντική συμβολή τῶν λόγων τῆς χαρισματικῆς μορφῆς τῶν χρόνων μας, τοῦ π. Πορφυρίου, πού τόν παρότρυνε ἐκεῖνες τίς δύσκολες μέρες λέγοντας: “Προχώρησε, ἡ ἱεραποστολή πρέπει νά ζῆ ἀξιοπρεπῶς, ὄχι νά ζητιανεύη”. “Συνάμα, γράφει, μοῦ ὑπέδειξε καί τήν καλλιέργεια κάποιου φυτοῦ, πού θά ἀποφέρη πολλά ἔσοδα”. Ἡ φωτισμένη σκέψι τοῦ π. Πορφυρίου ἔπιασε καλά τό σταυρικό σφυγμό αὐτοῦ τοῦ παληκαριοῦ, ἀλλά καί τήν ἀλήθεια τῶν πραγμάτων. Γιατί εἶδε πώς ὁ π. Κοσμᾶς “προσπαθοῦσε ἡ ἱεραποστολή νά μήν εἶναι τό σκουλήκι, πού θά ζῆ ἀπ᾽ τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά ὁ μεταξοσκώληκας, πού θά τῆς χαρίση μετάξι”, ὅπως θά γράψη πολύ εὔστοχα ὁ Μητροπολίτης Λέρου καί Καλύμνου Νεκτάριος Χατζημιχάλης»(ΙΣ, 182).
<>
«Ἄνοιξαν τόν ὀχετό τους καί βρώμησε ὁ τόπος. Ὁ π. Κοσμᾶς Ἀσλανίδης-Γρηγοριάτης ἔπρεπε νά πιῆ ὄχι ποτήρια ἀλλά “κουβάδες” δηλητήριο. Ἦταν [ἕνας] καταχραστής, ἔμπορος πολυτίμων λίθων, ἔμπορος γουρουνιῶν, ἀπατεώνας, τά ἔφτιαξε μέ τήν ἰθαγενή ἀδελφή Θεμελίνα, φτιάχνει τή φάρμα γιά νά καλοπερνάη... Ἀνάγκασαν ἱερεῖς του νά ὐπογράψουν χαρτί ἐναντίον του, ἔφτασαν νά τοῦ δημιουργήσουν καί ἀντικαθεστωτικό τετελεσμένο, γιά νά τόν βγάλουν ἀπ᾽ τή μέση. Ἔβαλαν κάτω ἀπ᾽ τό κρεββάτι του κρυφά μιά ἐπαναστατική σημαία καί εἰδοποίησαν τίς ἀρχές νά πᾶνε νά τόν συλλάβουν ὡς ἀριστερό ἐπαναστάτη. Νά πῶ στό τελευταῖο, ὅτι ὁ Θεός τούς χάλασε τή... σαλάτα, γιατί τόν ἔστειλε ἐκεῖνο τό βράδυ νά μείνη σέ φιλικό σπίτι. Τήν ἄλλη μέρα ὁ ἐπίτροπος τῆς Ἐκκλησίας βρῆκε στό κρεββάτι του τό σῶμα τοῦ ἐγκλήματος τῶν δολοπλόκων, τό ἔκαψε καί ὅταν τόν συνάντησε τοῦ εἶπε: “Εἶσαι τυχερός. Ἄν κοιμόσουν στό σπίτι τῆς Ἐκκλησίας, σήμερα θά σάπιζες στίς φυλακές τοῦ Zaire”»(ΙΣ, 185).
<>
π. Κοσμᾶς Ἀσλανίδης-Γρηγοριάτης: «Οἱ βαπτιστικοί χιτῶνες, πού ἔχουμε δέν ἀρκοῦν γιά τίς αὐριανές 350 βαπτίσεις. Καί πάλι ἡ μέριμνα τοῦ Θεοῦ ξεπερνάει κάθε προηγούμενο. Στή στενοχώρια μᾶς δίνει ἐλπίδες ἕνα εἰδοποιητήριο ταχυδρομείου. Παραλάβαμε πέντε δέματα... μέ ὡραίους βαπτιστικούς χιτῶνες, μαζί μέ μεταλλικούς σταυρούς καί μικρές εἰκόνες»(ΙΣ, 200).
<>
«Ἄν τό χωριό δέν ἔχει Ἐκκλησία ἡ Λειτουργία γίνεται σέ χορτοκαλύβα. Οἱ χωρικοί τότε σπεύδουν νά μεταφέρουν ἐκεῖ τό Σταυρό ἤ τίς εἰκόνες πού τά ἔχουν πάρει στίς προσωπικές του καλύβες γιά νά τά φυλάξουν. Πάλι ὁ π. Μελέτιος μᾶς δίνει μιά αὐθεντική ἐδῶ περιγραφή. “Ὅταν ἔφτασα στήν εἴσοδο τοῦ χωριοῦ εἶδα ἀνθρώπους νά κρατοῦν εἰκόνες στά χέρια τους κι ἕνας κρατοῦσε ἕνα Ἐσταυρωμένο μεγάλο στήν πλάτη του καί πήγαινε στήν Ἐκκλησία. Ὅταν τόν εἶδα σοκαρίστηκα καί ρώτησα, τί συμβαίνει. Μοῦ εἶπαν, ὅτι ἐπειδή ἡ Ἐκκλησία τους δέν ἔχει πόρτες, οὔτε παράθυρα... κάθε φορά, πού πήγαιναν στήν Ἐκκλησία μετέφεραν τίς εἰκόνες καί τόν Ἐσταυρωμένο, καί ὅταν τέλειωνε ἡ Λειτουργία ἔπαιρναν αὐτά τά ἱερά πάλι στίς καλύβες τους”. Αὐτά δέν συνέβαιναν μόνο στό χωριό Μεσοκατάντα, ἀπ᾽ ὅπου τό περιστατικό, ἀλλά καί σέ ἄλλα, ὅπ ου ἡ Ἐκκλησία, μπορεῖ νά μήν ἦταν οὔτε λασποκάλυβα, ἀλλά ἕνα μαγαζάκι ἤ ἕνα τμῆμα του, πού μεταμορφωνόταν ἀστραπιαῖα ἀπ᾽ τούς διψασμένους γιά τήν ἀλήθεια χωρικούς, σέ τόπο φανερώσεως τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ τῆς ἀγάπης»(ΙΣ, 202).
<>
«Οἱ χωρικοί Ζαϊρινοί Χριστιανοί ξέρουν καλά τή Λειτουργία —μᾶς βάζουν γερά γυαλιά, δηλαδή— καί ψάλλουν ὅλοι μαζί στό μεγαλύτερο τουλάχιστον μέρος της. Καί νά σημειώσω ἐδῶ, ὅτι ὁρισμένος ὕμνους, ὅπως π.χ. τό “Φῶς ἱλαρόν” μποροῦν νά τούς ψάλλουν ἀκόμη καί στά Ἑλληνικά. Νά παρατηρήσω ἀκόμη, ὅτι τή στιγμή τοῦ Καθαγιασμοῦ τῶν Τίμιων Δώρων, γονατίζουν ἤ δείχνουν παντοιότροπα, ὅτι καταλαβαίνουν καλά τί γίνεται ἐκείνη τήν ὥρα. Καί δέν ξεχνᾶ κάποια Ἑλληνίδα ἐπισκέπτρια καί συνεργάτης τοῦ Ἱεραποστολικοῦ Κέντρου τή Ζαϊρινή εὐλαβέστατη Χριστιανή, πού τήν ἄκουγε τή μεγάλη αὐτή στιγμή νά ἐπαναλαμβάνη ὡς κραυγή τῆς καρδιᾶς της στό Θεό: “Ἀχάντη, ἀχάντη”, πού θά πῆ “σ᾽ εὐχαριστῶ, σ᾽ εὐχαριστῶ”, ὅπως ἔμαθε κατόπιν»(ΙΣ, 203).
<>
«Ὁ π. Κοσμᾶς Ἀσλανίδης-Γρηγοριάτης ἀσκοῦσε τούς νέους πιστούς στή χρήσι καί τήν ἐπανάληψι τῆς εὐμνημόνευτης προσευχῆς τῆς ἀγάπης καί τῆς ὁμολογίας τοῦ Χριστοῦ: “Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱέ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με τόν ἁμαρτωλό”, τήν ὁποία δέν ὑπάρχει πιά Ζαΐρινός Χριστιανός, μικρός ἤ μεγάλος πού νά μή τή λέη. Μάλιστα τούς ὑπέδειξε καί τή μοναχική πρακτική τοῦ κομποσκοινιοῦ καί εἶναι χαρακτηριστικό, ὅτι τά παιδιά τοῦ Οἰκοτροφείου ἀνακάλυψαν κάποιους μικρούς σκληρούς καρπούς, πού τούς συνδέουν μεταξύ τους καί τούς κάνουν κομποσκοίνι. Ὁ π. Μελέτιος μάλιστα ἐδῶ ἀναφέρεται στήν περίπτωσι κάποιας ἡλικιωμένης Χριστιανῆς, πού πῆγε νά ἐξομολογηθῆ καί ἐκεῖνος τή ρώτησε, ὅταν δέν εἶδε νά ἔχη κομποσκοίνι. “Σηκώθηκε τότε ὄρθια, ἔψαξε τήν τσάντα της, τό βρῆκε, τό ἔδειξε πανηγυρικά καί περιχαρής τοῦ εἶπε, ‘ἔχω πάτερ μου ̓. Ἐκεῖνος γιά νά τή δοκιμάση ἀκόμη λίγο, τή ρώτησε γιά τήν προσευχή, πού πρέπει νά λέη. Κι αὐτή τότε μέ ὅλη τή δύναμι τῆς φωνῆς της ἄρχισε νά ἀπαγγέλλη: ‘Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ... ἐλέησόν με τήν ἁμαρτωλή ̓ καί νά προσθέτη, ὅτι συμπληρώνει πάντα, ‘Παναγία μου νά μέ σώσης ̓”»(ΙΣ, 203).
<>
«Δύο περίπου ὧρες πρίν γίνη τό τραγικό δυστύχημα, πού πῆρε ἀπό αὐτό τόν κόσμο τό λαμπρό παλληκάρι τοῦ Θεοῦ [τόν π. Κοσμᾶ Ἀσλανίδη-Γρηγοριάτη], περνοῦσε ἀπ᾽ τόν ἴδιο δρόμο γιά τό Lubumbashi κάποιος ἔμπορος. Ξαφνικά, στό σημεῖο ὅπου δυό ὧρες ἀργότερα θ᾽ ἀκολουθήση ἡ τραγωδία, ἔνιωσε νά βλέπη κάποιο παράξενο ὅραμα, ἕνα λευκό ἱερέα ν᾽ ἀνεβαίνη στόν οὐρανό. Παραξενεύτηκε ἀπ᾽ τό σημάδι, καί φοβήθηκε ἴσως. Ἔστριψε τό αὐτοκίνητό του καί τό κατηύθυνε στό γειτονικό χωριό. Ὅταν ἔγινε ἡ φοβερή σύγκρουσι κι ἔσπευσαν οἱ χωρικοί στόν τόπο τοῦ δυστυχήματος, πῆγε κι αὐτός μαζί τους καί ἀναγνώρισε στό πρόσωπο τοῦ π. Κοσμᾶ τό λευκό γενειοφόρο τοῦ ὁράματος. Αὐτά ὅλα τά διηγήθηκε στούς χωρικούς στίς δυό μέρες, πού ἔμεινε στό χωριό τους, γιατί ἀπ᾽ τήν ταραχή δέν ἤθελε νά συνεχίση τήν πορεία του. Ἔτσι τά ἄκουσε καί ἔτσι τά ἐμπιστεύτηκε στά μέλη τοῦ κλιμακίου ὁ εὐσεβής ἰθαγενής, πού ἀνάβει κάθε μέρα τό καντήλι στό εἰκονοστάσι πού ἔστησε πρόχειρα στόν τόπο τοῦ μαρτυρίου του ὁ Χαράλαμπος Γεωργίου, γνωστός ὡς Χάμπο»(ΙΣ, 214).
<>
«Περιγραφή ἀπ᾽ τόν πατέρα του [τοῦ π. Κοσμᾶ Ἀσλανίδη-Γρηγοριάτη]. “Μιά φορά πήγαμε μαζί στό χωριό Μούσιμα... Κοντά στό ἡλιοβασίλεμα συναντήσαμε μέσα στό δάσος ἕνα μεγάλο φορτηγό τῆς ἑταιρείας GKN γεμάτο γυναικόπαιδα, πού πήγαινε γιά Kolwezi καί ἐπί δύο ἡμέρες ἦταν σταματημένο ἐκεῖ. Σταμάτησε ὁ π. Κοσμᾶς γιά νά βοηθήση, ὡς συνήθως. Τοῦ εἶπα νά φύγουμε, γιατί νύχτωνε καί δέν ξέρουμε, τί μπορεῖ νά πάθουμε μέσα στό δάσος τέτοια ὥρα. Δέν μέ ἄκουσε. Ἔχοντας ἐργαλεῖα ἐπισκευῆς μπῆκε κάτω ἀπ᾽ τό αὐτοκίνητο. Βρῆκε τή βλάβη. Εἶχαν βουλώσει τά σωληνάκια πού μεταφέρουν τό πετρέλαιο. Ἀφοῦ τά καθάρισε, ἔδωσε ἐντολή στόν ὁδηγό νά βάλη ‘ἐμπρός ̓. Ἔτσι ἔφυγαν μέ χαρά καί μέ χειτοκροτήματα. Ὁ π. Κοσμᾶς ἀψηφοῦσε τόν κίνδυνο γιά τή ζωή του καί μοῦ ἔλεγε: ‘Ἐμένα μέ ἔταξε ὁ Θεός ἱεραπόστολο σ᾽ αὐτή τήν περιοχή. Ὅπου καί νά πηγαίνω, θά βοηθῶ ὅποιον συναντῶ πού ἔχει τήν ἀνάγκη μου ̓”»(ΙΣ, 230).
