Η Ορθοδοξία στην Αφρική
Greek Flowers of Orthodoxy 7
ORTHODOX CHRISTIANITY – MULTILINGUAL ORTHODOXY – EASTERN ORTHODOX CHURCH – ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ – SIMBAHANG ORTODOKSO NG SILANGAN – 东正教在中国 – ORTODOXIA – 日本正教会 – ORTODOSSIA – อีสเทิร์นออร์ทอดอกซ์ – ORTHODOXIE – 동방 정교회 – PRAWOSŁAWIE – ORTHODOXE KERK - නැගෙනහිර ඕර්තඩොක්ස් සභාව – СРЦЕ ПРАВОСЛАВНО – BISERICA ORTODOXĂ – GEREJA ORTODOKS – ORTODOKSI – ПРАВОСЛАВИЕ – ORTODOKSE KIRKE – CHÍNH THỐNG GIÁO ĐÔNG PHƯƠNG – EAGLAIS CHEARTCHREIDMHEACH – ՈՒՂՂԱՓԱՌ ԵԿԵՂԵՑԻՆ / Abel-Tasos Gkiouzelis - https://gkiouzelisabeltasos.blogspot.com - Email: gkiouz.abel@gmail.com - Feel free to email me...! - Ρωτήστε οτιδήποτε επιθυμεί η καρδιά σας...!
♫•(¯`v´¯) ¸.•*¨*
◦.(¯`:☼:´¯)
..✿.(.^.)•.¸¸.•`•.¸¸✿
✩¸ ¸.•¨
Άγιος Νεομάρτυς Ιωσίας (Iyosiyas Fekadu Ararsa) της Αιθιοπίας (+2023)
15 Φεβρουαρίου
Ένας σύγχρονος ομολογητής και νεομάρτυρας της Ορθόδοξης Χριστιανικής Πίστης στην Αιθιοπία (1997-15.2.2023)
Γράφει ο Σεβ. Μητροπολίτης Αξώμης κ. Δανιήλ
Όλα άρχισαν πριν 5 μήνες, όταν ένα πρωινό έλαβα στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο της Μητρόπολης το εξής μήνυμα: «Ονομάζομαι Εy….b Ka….er και είμαι φοιτητής ιατρικής στο Πανεπιστήμιο της πόλης Debre Tabor. Ήμουν προτεστάντης χριστιανός από την γέννησή μου, αλλά τα τελευταία δύο χρόνια μετά από βαθειά μελέτη είμαι δυνάμει Ορθόδοξος. Αποσκίρτησα από την Διαμαρτύρηση και ηγούμαι - με πολύ διακριτικότητα - μιας ομάδας ένδεκα φοιτητών, όλοι πρώην μέλη της Προτεσταντικής Ομολογίας, με τους οποίους συναντιόμαστε σε διαφορετικά κάθε φορά μέρη και μελετάμε συστηματικά αρχαίους Πατέρες της κοινής Εκκλησίας και εκκλησιαστική ιστορία. Διαπιστώσαμε ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία διατηρεί ανόθευτη την πίστη των Αποστόλων και των Πατέρων μας. Θέλουμε να γίνουμε μέλη της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και ζητάμε να σας γνωρίσουμε για να μας οδηγήσετε στην βάπτισή μας. Παρακαλώ μη μας αγνοήσετε. Περιμένουμε με αγωνία την απάντησή σας».
Στέλνοντας πλούσιο κατηχητικό υλικό σε αυτή την νεανική ομάδα, βιβλία γνωριμίας με την Ορθόδοξη πίστη και ζωή, τους Αγίους και την Ορθόδοξη παράδοσή μας, ευχαρίστησα τον Άγιο Θεό για τους μύχιους και υπέρλογους τρόπους σωτηρίας που απεργάζεται για «κάθε άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον». Έκτοτε, στο πλαίσιο της κατήχησης και με καθημερινή επαφή για την απάντηση αποριών, οι ένδεκα Αιθίοπες νέοι στερεώθηκαν στην απόφασή τους να προσέλθουν το ταχύτερο στην απόθεση «του παλαιού ανθρώπου» και στην «ένδυση του νέου». Έλειπε μόνο να οριστεί ο κατάλληλος χρόνος και να οργανωθεί το δύσκολο ταξίδι, για να τελέσουμε τις Βαπτίσεις. Και εν συνεχεία, να τελέσουμε την Θεία Ευχαριστία σε τόπο που θα βρούμε, για να κοινωνήσουν οι νεοφώτιστοι του Κυριακού Σώματος. Μια συνηθισμένη διαδικασία στην Ορθόδοξη ιεραποστολή σε όλη την Αφρική, όταν δημιουργούνται οι πρώτοι πυρήνες πιστών. Άλλωστε, κάθε τόπος της Ηπείρου μπορεί να σαρκώσει έναν Ναό του Θεού, όπου «κύκλω της Τραπέζης» του Κυρίου παρακάθονται οι σύγχρονοι μαθητές Του, για να μετέχουν του Δείπνου «εις ανάμνησιν Αυτού».
Ένας από τους ένδεκα φοιτητές ήταν και ο Ιωσίας (Iyosiyas Fekadu Ararsa). Γεννημένος στην πόλη Gimbi της Αιθιοπίας, την 1η Ιουνίου 1997. Ήταν το δεύτερο παιδί (μαζί με άλλες τέσσερις αδελφές) πενταμελούς οικογένειας προτεσταντικής ομολογίας. Μετά την ολοκλήρωση των βασικών σπουδών, γράφτηκε ως φοιτητής Φαρμακευτικής στο Πανεπιστήμιο του Debre Tabor. Γνώρισε την Ορθοδοξία από τον φίλο του Εy…b και έκτοτε κήρυττε σε όλους την νέα του πίστη, με αποτέλεσμα πολλοί προτεστάντες να εγκαταλείπουν την ομολογία τους και να ζητούν να γνωρίσουν την Ορθοδοξία.
Κάθε Ιανουάριο, μετά τις εξετάσεις, τα πανεπιστήμια κλείνουν για μια εβδομάδα και οι φοιτητές επιστρέφουν στον τόπο καταγωγής τους για διακοπές. Έτσι κι αυτός πήγε στην πόλη του για να δει την οικογένειά του.
Ήταν Τρίτη 15 Φεβρουαρίου 2023, ώρα 2 το μεσημέρι, όταν σε έναν δρόμο κοντά στην αγορά της πόλης, κατά την στιγμή που μιλούσε δημόσια για την Ορθόδοξη Πίστη, μια ομάδα εξαγριωμένων Προτεσταντών άρχισε να τον πετροβολά και να τον τραυματίζει βάναυσα με κοφτερά αντικείμενα. «Σας παρακαλώ, έχω μια φτωχή μητέρα. Αφήστε με να ζήσω για την οικογένειά μου», εκλιπαρούσε τους μαινόμενους «μαχητές του χριστιανισμού»! Αλλά εκείνοι συνέχισαν να του πετούν με σφοδρότητα πέτρες… Μετά από μία ολόκληρη ώρα μαρτυρίου και αφού το σώμα του είχε υποστεί θανατηφόρα τραύματα, φώναξε: «Σκοτώστε με γρήγορα!», παραδίδοντας την ψυχή του στα χέρια του Θεού που αγάπησε. Όταν μετά από λίγο κατέφτασε στον τόπο της τραγωδίας η οικογένειά του, ήταν ήδη αργά. Το πληγωμένο από το «χριστιανικό μίσος» κορμί του ήταν αγνώριστο από τις κακουχίες. Ο θείος του βρήκε στα χέρια του αυτό που αγάπησε και πίστεψε: κρατούσε την εικονίτσα του Ευαγγελιστή Μάρκου, που του είχα στείλει πριν μήνες! Μαρτυρούσε και κρατούσε σφιχτά την εικόνα του Αγίου Μάρκου!
Ο Ιωσίας βαπτίσθηκε στο αίμα του Μαρτυρίου του, γενόμενος κοινωνός της δόξας του Θεού και ομολογώντας την φράση του Κυρίου: «ει εμέ εδίωξαν και υμάς διώξουσιν». Γράφτηκε ήδη στο Βιβλίο της Ζωής, προγεύεται του Παραδείσου και πορεύεται εις «απάντησιν του Κυρίου». Ας προσεύχεται για εμάς τους «περιλειπομένους» στον Θρόνο του Θεού, να βρούμε έλεος την «φοβερά ημέρα της Κρίσεως».
Αλήθεια, πότε θα σταματήσει η μάστιγα της θρησκευτικής βίας στον πλανήτη; Είναι δυνατόν «χριστιανοί» να πολεμούν ανθρώπους κάθε πίστης στην σημερινή εποχή; Ποιός είναι πραγματικά ο Θεός της Αγάπης που κηρύττουμε; Πού είναι η συγχώρηση και η αποδοχή του πλησίον; Πού ο σεβασμός των πιστευμάτων του Άλλου;
Δύο χιλιάδες και πλέον χρόνια από την έλευση του Χριστού, οι μάρτυρες της Αγάπης Του συνεχίζουν να ποτίζουν με το Αίμα τους το αειθαλές δένδρο της Εκκλησίας Του. Όπως σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, έτσι και η Αφρική, τόπο «σποράς του Λόγου» αγνό και καθαρό, δέχεται το μήνυμα της Σωτηρίας και προσφέρει πολλούς καρπούς στην Βασιλεία Του. Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες θαυμάτων μοναδικών, μεταστροφών και επιστροφών στην Πίστη. Η Ορθόδοξη ιεραποστολή «εις πάντα τα Έθνη» είναι εντολή του Χριστού προς όλους, κι όχι μόνο για τους «εκλεκτούς». Ενεργείται ποικιλοτρόπως και πολυμερώς, εν τόπω και χρόνω, και πάντοτε εν κόπω και μόχθω! Είναι γεμάτη προκλήσεις και κινδύνους. Ιδρώτα και αίμα. Αγώνα και αγωνία. Υπομονή και επιμονή. Σκύψιμο της κεφαλής και ταπείνωση. Άδειασμα του εαυτού μας και αγαπητικό μπόλιασμα των Αδελφών. Αδιάκριτα, ανόθευτα, ανεπιτήδευτα, χωρίς να περιμένουμε «ανταλλάγματα» και χωρίς να προσφέρουμε «χρυσίον» για να κερδίσουμε πιστούς. Κάνουμε καθημερινά το Σταυρό μας και προχωράμε μπροστά χωρίς φόβο και «κομπλεξικές απειλές». Πάντα με ελπίδα και αισιοδοξία!
<>
Αγία Νεομάρτυς Δεββώρα Yakubu της Νιγηρίας (+2022)
12 Μαΐου
Η Deborah Yakubu μαρτύρησε πριν λίγες ημέρες για του Χριστού την Πίστη την Αγία…
Τα Ορθόδοξα χριστιανικά χρονικά, είναι γεμάτα με βίους Αγίων οι οποίοι μαρτύρησαν για το Χριστό. Νομίζαμε ότι όλα αυτά ήταν ένας εφιάλτης του παρελθόντος. Ωστόσο, αποκαλύπτεται ότι είναι ένας τραγικός εφιάλτης που δε λέει να σταματήσει.
Η Deborah Samuel Yakubu, ήταν μία όμορφη νεαρή κοπέλα, γεμάτη όνειρα για το μέλλον. Γεννημένη και μεγαλωμένη στη Νιγηρία, μία χώρα που χωρίζεται διακριτά στο χριστιανικό νότο και το μουσουλμανικό βορά.
Φοιτήτρια ούσσα, είχε εισέλθει σε ένα «δωμάτιο» ανταλλαγής σκέψεων μεταξύ φοιτητών, στην εφαρμογή WhatsApp. Κάποια στιγμή, στο «δωμάτιο» συνομιλίας εμφανίστηκε μία διαφήμιση για τον Μωάμεθ. Η Deborah ήταν εκείνη που ζήτησε να μην ανεβαίνουν διαφημίσεις θρησκευτικού περιεχομένου, καθώς το «δωμάτιο» συνομιλίας είχε να κάνει αποκλειστικά με τα μαθήματα των φοιτητών.
Αυτό ήταν αρκετό για να ανάψει φωτιά! Οι μουσουλμάνοι συμμαθητές της, την απείλησαν με σαρία, τον άγραφο μουσουλμανικό νόμο. Την κατηγόρησαν για βλασφημία έναντι του Μωάμεθ και εξαπέλυσαν ανθρωποκυνηγητό. Πήραν μαζί τους πέτρες, καδρόνια, ξύλα, λοστούς και άρχισαν το κυνήγι.
Η Deborah κρύφτηκε σε μία αίθουσα του σχολείου της, το Shehu Shagari το οποίο βρίσκεται στο Sokoto της Νιγηρίας. Η αστυνομία είχε ειδοποιηθεί για το συμβάν, αλλά παρά τις όποιες προσπάθειες, δεν κατάφερε να αποτρέψει τον όχλο.
Οι μουσουλμάνοι εισέβαλλαν στο σχολείο, την ανακάλυψαν και άρχισαν να τη χτυπούν αλύπητα, ώσπου η κοπέλα λιποθύμησε. Την έσυραν έξω, την πέταξαν στο πάτωμα και έριξαν πάνω της ξύλα και λάστιχα, ουρλιάζοντας «Αλλάχ ουάκ μπαρ»!
Στη συνέχεια έβαλαν φωτιά, όσο η κοπέλα ήταν σε λιπόθυμη κατάσταση, φωνάζοντας και πανηγυρίζοντας. Ενας από αυτούς, φώναζε ότι ήταν ευτυχισμένος που σκότωσε τη «βλάσφημη». Οι κατάρες ακούγονταν σα μαστίγια: «Να’ναι το χώμα που θα σε σκεπάσει πιο βαρύ από το κανονικό» και άλλα παρόμοια.Το ημερολόγιο έδειχνε 12 Μαΐου του 2022, όταν η 21 ετών κοπέλα, άφηνε την τελευταία της πνοή στον πυρακτωμένο σωρό.
Οι δολοφόνοι της, φαίνεται ότι συνελήφθησαν και αναμένεται να οδηγηθούν στη δικαιοσύνη.
1/6/2022
Καταχανάς (Γ. Μεταξάς)
<>
Άγιος Νεομάρτυς Ηλίας, ένας νέος Ορθόδοξος Μάρτυρας στην Κένυα (+2019)
Μέσα στον χώρο της ιεραποστολής συνήθως παρουσιάζουμε στο ευρύ κοινό είτε μέσω του γραπτού λόγου είτε μέσω της τηλεόρασης και την εποχή μας από το διαδίκτυο όλα τα τεκταινόμενα για να ενισχύσουμε τους ανθρώπους που μας βοηθούν και συμπαρίστανται στο έργο μας.
Φυσικά αποφεύγουμε να δώσουμε στοιχεία που ίσως πληγώσουν τους φίλους, υποστηρικτές και συμπαραστάτες μας για τα διάφορα ατυχήματα, δυσκολίες και απογοητεύσεις που προέρχονται μέσα από την καθημερινή μας πείρα και έντονη συμμετοχή, γιατί προτιμούμε να τα υπομένουμε μόνοι μας και μαζί με το πνεύμα του ίδιου του Θεού να συνεχίζουμε.
Σήμερα όμως είμαι υποχρεωμένος να κάνω μια δημόσια εξομολόγηση αν και στους τόμους των προσωπικών μου εμπειριών (Μαρτυρίες Ζωής Τόμος Α΄, Β΄, Γ΄, Δ΄) καταγράφω όχι με πολλή λεπτομέρεια τα δεινά μιας τόσο πλούσιας και ευλογημένης πορείας στον χώρο της ιεραποστολής.
Στο καθημερινό πρόγραμμα ίσως επειδή το έχουμε συνηθίσει τόσο που πια δεν του δίνουμε σημασία. Πέντε φονικές απόπειρες, ληστείες, επιθέεις, θανάσιμες ασθένειες, τροχαία δυστυχήματα κ.τ.λ., για να μην αναφέρω περισσότερα, γιατί πίστεψα βαθιά ότι το αόρατο χέρι του Θεού δεν έπαψε ποτέ να μας προστατεύει και να μας ανοίγει νέους ορίζοντες γαι την πνευματική μας άνοδο με περισσότερη μετάνοια και περισυλλογή, αυτοέλεγχο του δικού μας εγώ με ειλικρίνεια και βαθιά ταπείνωση.
Πιστεύουμε απόλυτα ότι όλος αυτός ο πόνος, η αδικία και τα δάκρυα τελικά μας βοηθούν να καταλάβουμε καλύτερα τον άγνωστο εαυτό μας και να δούμε ότι στην ώρα του πόνου μας νιώθουμε πλούσια ευλογημένοι.
Σήμερα τα γράφω όλα αυτά, γιατί με την είδηση της δολοφονίας ενός πολύ στενού μας φίλου και αδελφού, όλοι μας λυπηθήκαμε. Ο νέος αυτός δεν ήταν ένας τυχαίος. Ήταν προικισμένος με πολλές αρετές και σπάνια πνευματικά χαρίσματα.
Ήταν άγνωστος και δεν του άρεσε καθόλου η φήμη και η δημοσιότητα. Τον γνωρίσαμε από βρέφος, αφού γεννήθηκε το 1995 και οι γονείς τους ήταν πιστοί και στενά συνδεδεμένοι με την Ορθόδοξή μας Εκκλησία εδώ στην Κένυα. Από μικρός οδηγήθηκε στην κολυμβήθρα της άμεσης ένωσής μας με τον Θεό και τη διδασκαλία της μιας και αδιαιρέτου Ορθόδοξης Χριστιανικής Εκκλησίας.
Οι γονείς του προφητικά τον αφιέρωσαν στον Θεό. Οδηγήθηκε στο ιερό και ήταν πιστός και ταπεινός. Υπηρετούσε αθόρυβα σαν άγγελος. Οι γονείς του και πάλιν τον έμαθαν να λατρεύει τον Θεό και να σέβεται, ν’ αγαπά όλους τους ανθρώπους αδιακρίτως χρώματος ή καταγωγής. Ο πατέρας του που ήταν πολύ κοντά, ιδιαίτερα με τους ιερείς και τις ενορίες που υπηρέτησε από το μακρινό Κιλιμάντζαρο μέχρι την Κεντρική Κένυα και τα περίχωρα της Ναϊρόμπης, άφησε παντού αγαθή μνήμη.
Η φτώχεια τους ήταν ασυναγώνιστη. Όμως αυτοί οι άνθρωποι δεν παραπονέθηκαν ποτέ τους. Εκείνος ο νέος ήταν πάντα σεμνός και ολιγομίλητος. Η σκέψη του ήταν συνέχεια στραμμένη μέσα στην εκκλησία, στην ενορία του που αγαπούσε υπερβολικά και υπηρετούσε με ξεχωριστό ζήλο. Έπρεπε κάθε Σάββατο να πάει στον ναό του Αρχαγγέλου Γαβριήλ ώστε να καθαρίσει το ιερό αλλά και ολόκληρο τον ναό, ώστε την επόμενη να είναι όλα έτοιμα για τη θεία λειτουργία. Το πιο χαρακτηριστικό ήταν ότι κάθε Σάββατο ετοίμαζε μόνος του τα πρόσφορα γαι την τελετή της αναιμάκτου θυσίας. Οι άνθρωποι που τον ήξεραν καλά μας διαβεβαίωσαν ότι ήταν η μεγάλη του χαρά αυτή, γιατί το θεωρούσε ξεχωριστή ευλογία αυτός να έχει ένα τέτοιο διακόνημα.
Και η φρικτή δολοφονία του; Όπως κάθε μέρα έτσι κι εκείνη τη μέρα ξεκίνησε με τα πόδια να έλθει από το χωριό που μένει μαζί με τη γιαγιά του, για να έλθει στο Ορθόδοξο Κολλέγιο της Αφρικής για τα μαθήματά του. Τίποτε δεν έδειχνε ότι αυτή θα ήταν και η τελευταία του επίσκεψη, το τελευταίο του μάθημα στο Κολλέγιο που βρίσκεται στους χώρους της Πατριαρχικής Σχολής.
Όπως πάντα συνομίλησε με τους συμμαθητές του, παρακολούθησε τα μαθήματά του, χαιρέτησε τους καθηγητές του με τον προσήκοντα σεβασμό και αργά το απόγευμα ξεκίνησε για το τελευταίο του ταξίδι, χωρίς επιστροφή. Λόγω φτώχειας, θέλησε να κάνει ένα μικρό σταθμό στο σπίτι του θείου του, για να ξεκουραστεί και να δειπνήσει μαζί τους, αφού περπάτησε αρκετά χιλιόμετρα. Σε λίγα λεπτά συνέβηκε το απρόοπτο και κανείς μέχρι τώρα δεν γνωρίζει κάτω από ποιες συνθήκες οι δολοφόνοι τον αποτελείωσαν. Φαίνεται ότι προτού ξεψυχίσει τον βασάνισαν βάναυσα, ιδιαίτερα στο πρόσωπό του και συγκεκριμένα τα μάτια του τα είχαν σχεδόν βγάλει. Μαρτυρικός θάνατος.
Ένας νέος αφιερωμένος στον Θεό να δέχεται αυτό το τρομερό κτύπημα ενώ ήταν ενάρετος και καθαρός, αγνός και ταπεινός τη καρδία, πλούσιος με τόσα χαρίσματα και αρετές. Ήταν ένα λαμπρό αστέρι που φώτιζε τους γύρω του.
Ανάμεσα στα διάφορα που οι άνθρωποι ήθελαν να δείξουν την αγάπη τους για τον άδικο χαμό του νέου αυτού ήταν κι ένα τραγούδι, το οποίο ο ίδιος συχνά σιγοψιθύριζε μόνος του.
Περίπου έλεγε τα εξής:
«Ο Θεός μου είναι μέσα μου, φίλος μου και σ’ όλες τις κινήσεις μου είναι παρών. Με οδηγεί πάντα στο μονοπάτι της αιωνιότητας όπους στο τέλος θα πορευθούμε. Δεν επιθυμώ τα πλούτη του κόσμου αυτού για να με σέβονται και εκτιμούν οι άνθρωποι. Κι όταν ακόμα συναντήσω στη ζωή μου δοκιμασίες, ο Θεός είναι ο συνοδοιπόρος μου και φίλος μου».
Επειδή οι φίλοι του και ιδιαίτερα οι συμφοιτητές του και οι συμφοιτήτριές του από το Ορθόδοξο Κολλέγιο της Αφρικής γνώριζαν πόσο αγαπούσε αυτό το τραγούδι, λίγο πριν την ταφή του όλοι μαζί το τραγούδησαν, πιστεύοντας ότι έτσι θα τον χαροποιήσουν εκεί που βρισκόταν.
Φωνές αγγελικές τον συνόδευσαν στην τελευταία του κατοικία. Νόμιζε κανείς ότι κατέβηκαν οι αγγέλοι από τον ουρανό στη γη για να τον υποδεχθούν ευφρόσυνα.
Όπως κάθε χρόνο έτσι και πέρυσι καλούμε τους νέους της περιοχής μας από τις γειτονικές χώρες να έλθουν όσοι έχουν ταλέντο στη ζωγραφική να έλθουν εδώ στους χώρους της Πατριαρχικής Σχολής για μαθήματα αγιογραφίας. Στο τέλος, με την υπόδειξη του αγιογράφου καθηγητή έπρεπε ο κάθε μαθητής να ζωγραφίσει μια μικρή εικόνα για να βαθμολογηθεί, αφού στο τέλος παίρνουν πάντα ένα πιστοποιητικό παρακολούθησης.
Ο Ηλίας το έκανε όπως και όλοι οι άλλοι. Στη φωτογραφία φαίνεται ο ίδιος να κρατά την εικόνα που αγιογράφησε με τα ίδια του τα χέρια. Σημείωσα στην τοπική του διάλεκτρο και φαίνεται καθαρά «Μεθ’ ημών ο Θεός». Αυτή η επιγραφή συγκλόνισε όλο τον κόσμο, γιατί περικλείει μια ενδόμυχη και ειλικρινέστατη ευχή του αδικοχαμένου νεαρού αγιογράφου και κατηχητή που απεικονίζει την πίστη του και τη βαθιά του πεποίθηση για την παρουσία του Θεού μέσα στη ζωή του. Ήταν το συμπέρασμα όλης του της πορείας εδώ στη γη.
Στην κηδεία του που έγινε σε μια απομακρυσμένη περιοχή της Κένυας – στον τόπο της καταγωγής του – αυτό είναι το έθιμο εδώ, μίλησαν διάφοροι φίλοι και γνωστοί του με πολύ πόνο γαι τον άδικο θάνατό του.
Ανάμεσα σ’ αυτούς και μια γιαγιά από την ενορία του που δημόσια παραδέχθηκε ότι μέσα της ποθούσε ο εγγονός της να μοιάσει του νεαρού αγιογράφου αφού τον παρακολουθούσε για χρόνια πως υπηρετούσε μέσα στο ιερό. Ήθελε με κάθε τρόπο ο εγγονός της που τον αγαπούσε υπερβολικά και ήθελε να ακολουθήσει τον σωστό δρόμο, να κάνει αυτά τα οποία ο νεαρός αγιογράφος ακολουθούσε πιστά μέσα στον ναό. Και το πέτυχεαυτό. Εκείνη την ώρα μας τον παρουσίασε. Κι αυτό το παιδάκι, σεμνό, ήταν κυριολεκτικά συγκλονισμένο από το γεγονός του άδικου και αδικαιολόγητου θανάτου του εμνευστή και δασκάλου του.
Η δοκιμασία αυτή έδωσε σ’ όλους την εντύπωση ότι έγινε μια μυστική επίσκεψη του Θεού που συνοδευόταν από τη Θεία Χάρη Του που έδωσε την ευκαιρία σε όλους μας να σταυρώσουμε τα πάθη μας και τις αδυναμίες μας για να μπορέσουμε,.στο τέλος, να αναγεννήσουμε και να αναστήσουμε τους εαυτούς μας.
<>
Σιέρρα Λεόνε: Η μεταστροφή ενός κλέφτη στον Ορθόδοξο Χριστιανισμό μέσω της συγχωρητικότητας του π. Θεμιστοκλή Αδαμόπουλου
Χαρακτηριστική εἶναι, μεταξύ πολλῶν ἄλλων, ἡ περίπτωσι τοῦ Χασάν Καμάρα, τοῦ ἐπιστάτη πού εἶχε ὁ π. Θεμιστοκλής Ἀδαμόπουλος στήν ἀρχή τῆς ἱεραποστολικῆς προσπάθειάς του στή χώρα τῆς Σιέρρα Λεόνε. Ὁ ἄνθρωπος αὐτός μιά μέρα ἔκλεψε τό μοναδικό ὄχημα πού διέθετε τό ἱεραποστολικό κλιμάκιο. Καθώς ὡστόσο ὁδηγώντας ἀπομακρυνόταν, ἔχασε τόν ἔλεγχο τοῦ ὁχήματος καί προσέκρουσε σέ τοῖχο. Συνελήφθη καί ἡ ἀστυνομία ἔφερε στήν ἕδρα τῆς Ἱεραποστολῆς, ἔξω ἀπ᾽ τήν ὁποία εἶχε συγκεντρωθῆ πλῆθος ζητώντας τήν παραδειγματική τιμωρία του, καθόσον στή μουσουλμανική κοινωνία ἡ κλοπή θεωρεῖται μεγάλο ἔγκλημα. Ὁ Χασάν πεσμένος στό ἔδαφος κλαίγοντας ζητοῦσε συγχώρησι.
Σ᾽ αὐτό τό ἔντονα φορτισμένο κλίμα ὁ π. Θεμιστοκλής ἐκφράζοντας τό Ὀρθόδοξο συγχωρητικό ἤθος, εἶπε στόν ἀστυνομικό ὅτι ὡς Ὀρθόδοξος Χριστιανός ἱερέας τόν συγχωρεῖ γι᾽ αὐτό πού εἶχε κάνει. Τό πλῆθος ἀλλά καί τό ὄργανο τῆς τάξεως ἀρχικά ἀντέδρασαν σ᾽ αὐτή τήν τόσο ξένη γιά τή δική τους παράδοσι ἀπόφασι τοῦ ἱερέως, ἀλλά ἡ σταθερότητα τῆς θέσεώς του, δέν ἄφηνε κανένα περιθώριο ἄλλης ἐνέργειας. Ὁ Χασάν συγκλονισμένος σηκώθηκε ἀπ᾽ τό ἔδαφος καί κλαίγοντας εὐχαριστοῦσε μέ εὐγνωμοσύνη τόν π. Θεμιστοκλή.
Τό γεγονός αὐτό ἄλλαξε τελείως τή ζωή του. Ὁ Χασάν μετά ἀπό λίγο καιρό ζήτησε νά κατηχηθῆ καί νά βαπτισθῆ καί σήμερα, ὡς π. Ἀλέξανδρος πιά, εἶναι ἕνας ἀπ᾽ τούς ἱερεῖς τῆς Ἱεραποστολῆς,
Πηγή:
Περιοδικό Πάντα τά Ἔθνη, τεῦχ. 157
<>
Κονγκό: Η 17χρονη Αφρικανή Φιλοθέη και το σχοινί της αυτοκτονίας...
Αναφέρει ο π. Χαρίτων Musungayi από το Κονγκό της Αφρικής:
Η Φιλοθέη, μια κόρη σεμνή και με πολύ φόβο Θεού και υπάκουη στον πνευματικό της, μεγάλωσε σαν όλα τα κορίτσια αλλά σε μια φτωχή οικογένεια.
Με πλησίασε μια μέρα, την είδα στεναχωρημένη και μου λέει:
"Πάτερ, πονάει η καρδιά μου! Όπως ξέρετε, είμαι στην Γ΄ Λυκείου. Σε δύο εβδομάδες δίνουμε εξετάσεις, όμως, μέχρι τώρα δεν έχω καταφέρει να πληρώσω τα δίδακτρα. Προσπάθησα να μιλήσω με τους γονείς μου. Η απάντηση που μου δώσανε με τάραξε και αποφάσισα να κρεμαστώ. Τους έχω γράψει μια διαθήκη, για να την διαβάσουν μετά το θάνατο μου".
"Τι σου είπαν οι γονείς σου;".
"Μου είπαν και οι δύο: είσαι μεγάλη. Να πας να κάνεις αυτά που κάνουν τα κορίτσια στους δρόμους. Θα βρεις χρήματα εύκολα, εμείς δεν έχουμε να σου δώσουμε!".
"Δώσ’ μου τη διαθήκη να τη δω".
Μου την έδωσε, την άνοιξα και τι έλεγε μέσα!
"Αγαπητοί μου γονείς, με δάκρυα σας γράφω τις λίγες αυτές γραμμές. Χίλιες φορές θα δώσω τη ζωή μου στον Χριστό μου, θα του δώσω και την παρθενία μου. Θα τερματίσω τη ζωή μου σήμερα, αντί να υπακούσω στη διαβολική εντολή σας. Φεύγω στεναχωρημένη από αυτή την ζωή, ποτέ δεν θα κάνω αυτό που μου λέτε. Δεν περίμενα από σας τέτοιες σκέψεις για μένα. Δεν έχω γνωρίσει άντρα. Είναι καλό για μένα να φύγω από αυτή την ζωή, αλλά φεύγω στεναχωρημένη. Να μας συγχωρεί ο Θεός..."
"Πάτερ μου, όταν βγήκα στον δρόμο, είπα μέσα μου: Πώς να πάω να κρεμαστώ χωρίς να το ξέρει ο πνευματικός μου; Γι’ αυτό ήρθα να σας τα πω, πριν πάω, επειδή εσείς με καθοδηγήσατε σ’ όλη μου τη ζωή".
"Παιδάκι μου, δεν έχω χρήματα να σου δώσω. Είμαι φτωχός, αλλά έχω πίστη. Θα κάνουμε συμφωνία οι δυο μας τώρα με τον Θεό και θα του πούμε το εξής: Θεέ και Δέσποτα της ζωής μας, σε αγαπάμε και σε ικετεύουμε, βοήθησέ μας και ελέησέ μάς!".
Αυτή ήταν η προσευχή μας. Τότε της είπα: θα κρατήσω τη διαθήκη και το σχοινί. Εάν δε μας βοηθήσει ο Θεός, τότε έλα να τα πάρεις.
Έφυγε η 17χρονη κοπέλα.
Μετά από μια εβδομάδα, την σταμάτησε στον δρόμο ένα άγνωστο πρόσωπο, άνδρας σε μεγάλη ηλικία, και της λέει:
"Κορίτσι μου σε βλέπω λυπημένη, τι έχεις;".
Η κοπέλα τού είπε το πρόβλημά της, και τι απάντηση πήρε;
Ο γηραιός κύριος άνοιξε την τσάντα του, της έδωσε τα διπλάσια από ό,τι είχε ανάγκη και εξαφανίστηκε!
Την άλλη μέρα, η κοπέλα ήρθε σε μένα με τα χρήματα.
Της είπα, άντε να πληρώσεις.
Είναι εκ Θεού, μη φοβάσαι!
Η Φιλοθέη μας έδωσε εξετάσεις, πέρασε τις εξετάσεις, πέρασε στο πανεπιστήμιο και βρίσκεται στο τρίτο έτος.
Αδελφοί μου, μόνο η πίστη προς τον Θεό θα μας σώσει και η υπακοή στον Πνευματικό μας Πατέρα.
Ο πονηρός που οδήγησε τον Ιούδα να κρεμαστεί, δεν έχει σταματήσει με τα κόλπα του, χορεύει μέρα νύχτα και ψάχνει ποιον να αρπάξει.
Να παρακαλούμε τον Κύριο να μας φωτίσει και το έλεός του να μας καθοδηγήσει στους αιώνες των αιώνων.
π. Χαρίτων Musungayi
Αδελφότητα Ορθοδόξου Εξωτερικής Ιεραποστολής
Πηγή:
http://amfoterodexios.blogspot.com/2021/12/17.html
<>
«Ὁ Ἀρχιμ. Χαρίτων Πνευματικάκης ἀναφέρει ὅτι “ὁ τ. Μητροπολίτης Θεσ/νίκης Παντελεήμων εἶχε ἕνα ἐγκόλπιο μεγάλης ἀξίας, πού τοῦ τό εἶχε δωρίσει ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης Μάξιμος. Τό ἔστειλε στήν Ἀμερική, στόν Ἀρχιεπίσκοπο Ἰάκωβο. ‘Κράτησέ το, τοῦ ἔγραψε, κάνε το ὅ,τι θέλεις, ἀλλά στεῖλε ἀντ᾽ αὐτοῦ ὅ,τι προαιρεῖσαι στόν π. Χρυσόστομο Παπασαραντόπουλο στήν Ἀφρική ̓. Κι ἐκεῖνος ἔστειλε τρεῖς χιλιάδες δολλάρια στόν π. Χρυσόστομο...”. Σ᾽ ὅλους αὐτούς ὁ Γέροντας θά ἐκφράση τήν προσωπική του εὐγνωμοσύνη, ἀλλά καί στό ὄνομα τοῦ ἔργου πού συνέτρεχαν θά τούς χαρακτηρίση τιμητικά “ἱεραποστολεῖς”»(ΙΣ, 48).
https://agiosioannisdamaskinos.blogspot.com/
<>
«Χαρακτηριστικό εἶναι τό πῶς χτίζεται μιά ἐκκλησία. Μέσα δέν ὑπάρχουν, χρήματα δέν ὑπάρχουν. Ἡ πίστι, ὅμως, κάνει ἐφευρετικό τόν πιστό —κι ἡ πίστι τοῦ π. Χρυσοστόμου Παπασαραντοπούλου εἶναι μεγάλη— καί ἡ ἐφευρετικότητά του. Ὑπάρχουν φωτογραφίες πού δείχνουν ἕνα ἀπ᾽ τούς τρόπους, πού ἐξοικονομοῦντο τά χρήματα. Πιάσανε δουλειά οἱ γυναῖκες, οἱ ἄνδρες καί τά παιδιά σ᾽ ἕνα χωράφι. Τό σκάψανε, τό σπείρανε. Μέ τά μεροκάματα ἀγοράστηκαν τά ξύλα, φτιάχτηκε κι ἡ λάσπη. “Κι ἐμεῖς, γράφει ἁπλά σέ φίλο ὁ ἱεραπόστολος θά ἀγωνιστοῦμε νά βροῦμε τά χρήματα γιά νά τούς βάλουμε σκέπη ἀπό λαμαρίνες”»(ΙΣ, 53).
https://agiosioannisdamaskinos.blogspot.com/
<>
«Τί ἔχει μεγαλύτερη ἀξία, νά γράφης γιά τήν ἀφιλοχρηματία ἤ νά εἶσαι ἀφιλοχρήματος, πράγμα πού τό διαπιστώνουν καί ὅσοι σοῦ συνιστοῦν νά βάζης κάποια πεντάρα στό πλάϊ ὅταν ἐσύ τούς ἀπαντᾶς: “Ὁ Θεός φροντίζει καί γιά τούς κόρακες. Ἄρα θά φροντίση καί γιά ἐμένα. Ἄν, ὅμως, δέν ἀξίζω ὅσο ἕνας κόρακας, μοῦ ἀξίζει νά πεθάνω”. Καί νά ἔρχεται κατόπιν ὁ ἐπίσκοπος Ναυκρατίδος Θεόδωρος νά ἐπιβεβαιώνη τά λεγόμενα μέ τήν παρατήρησι ὅτι ὁ π. Χρυσόστομος Παπασαραντόπουλος “δέν εἶχε σχέσι μέ τό χρῆμα”»(ΙΣ, 96).
https://agiosioannisdamaskinos.blogspot.com/
<>
«Ἀγαποῦσε τήν Ἁγ. Γραφή καί τή διάβαζε ἀσταμάτητα. Γι᾽ αὐτό καί μποροῦσε νά χρησιμοποιῆ ἄνετα πολλά χωρία καί νά εἰσδύη στό πνεῦμα τους. Ὑπάρχουν πολλές μαρτυρίες, πού τό ἐπιβεβαιώνουν αὐτό μέ πιό ἀντιπροσωπευτικές τῶν Ἀρχιμ. Πολυκάρπου Ἀνδρώνη καί Ἰωήλ Γιαννακοπούλου. Ἀπ᾽ τήν πλευρά του πάλι ὁ Ἀρχιμ. Θεοδόσιος Λαμπρόπουλος ἀναφέρει ὅτι, “δέν χόρταινε νά τήν μελετᾶ καί νά συζητᾶ πάνω σ᾽ αὐτή. Κάποτε καθόμασταν στήν ὕπαιθρο, ὁ γράφων, ὁ π. Χρυσοστόμος Παπασαραντόπουλος καί ὀ ἱεροκήρυκας. Ἡ συζήτησι στρεφόταν γύρω ἀπό διάφορα ζητήματα. Ἐκεῖνος νύσταζε· σέ μιά στιγμή ἔγινε λόγος ἐπί ἑνός ἁγιογραφικοῦ χωρίου. Ἀμέσως τινάχθηκε γιά νά λάβη μέρος στή συζήτησι. ‘Κοίταξέ τον, λέει ὁ ἱεροκήρυκας, τόση ὥρα νύσταζε· μόλις ἄκουσε περί Ἁγ. Γραφῆς ξύπνησε ἀμέσως ̓. Ἠ ψυχή του ἦταν ὅπως τοῦ Δαυΐδ. ‘Ἀγαλλιάσομαι ἐγώ ἐπί τά λόγια σου, ὡς ὁ εὐρίσκων σκῦλα πολλά ̓”»(ΙΣ, 99).
https://agiosioannisdamaskinos.blogspot.com/
<>
«Τόν ἔβλεπες [τόν π. Χρυσοστόμο Παπασαραντόπουλο] καί σοῦ ἔδινε τήν αἴσθησι ὅτι δέν εἶναι τίποτε, θά τολμοῦσα μάλιστα νά σημειώσω, ὅτι ἡ ὅλη παρουσία του προκαλοῦσε νά μήν τόν πιάσης γιά τίποτε, πιό πολύ ἀπό ἕνα κοινό παπαδάκο. “Ἔ, τώρα, σιγά μήν ἔχει νά μᾶς πῆ τίποτε κι αὐτό τό συμπαθητικό γεροντάκι”, μποροῦσες νά σκεφτῆς. Ἀναφέρεται μάλιστα, ὅτι κάποιος γιατρός, Καθηγητής, στόν ὁποῖο πῆγε γιά ἐξετάσεις, ἀκριβῶς ἀυτή τήν αἴσθησι σχημάτισε μέσα του ὅταν τόν εἶδε. Καί μᾶλλον ἀπό εὐγένεια ἤ γιά τά προσχήματα, γιά νά μήν πῆ κανείς ὅτι δέν εἶπε καί μιά λέξι στόν παπᾶ, τόν ρώτησε γιά κάποιο θέμα. Ἔτσι γιά νά γίνη συζήτησι, ὅντας ἴσως ἐκ προοιμίου βέβαιος, ὅτι δέν θά εἶχε καί τίποτε ν᾽ ἀπαντήση. Ὁ Γέροντας, ὅμως, ἔπιασε νά τοῦ κάνη λόγο γιά τήν ψυχοσωματική σχέσι καί ἑνότητα, γιά τήν πανσοφία τοῦ Θεοῦ, πράγμα πού τόν ὑποχρέωσε νά ὁμολογήση τό θαυμασμό του καί μέ ἐκτίμησι νά πῆ ἀργότερα στή νοσοκόμα τοῦ ἰατρείου του. “Ἐγώ τόν πέρασα γιά κανένα παπαδάκι, ἀλλά αὐτός, βρέ παιδί μου, εἶναι σοφός ἄνθρωπος”»(ΙΣ, 100).
https://agiosioannisdamaskinos.blogspot.com/
<>
«Νά πάρουμε ἀφορμή ἀπ᾽ τά λόγια, πού εἶπε ἡ μάνα του [τοῦ π. Κοσμᾶ Ἀσλανίδη-Γρηγοριάτη], ὅταν ρωτήθηκε, πῶς δέχτηκε τήν εἴδησι γιά τόν πρόωρο κι ἀπροσδόκητο θάνατο τοῦ παιδιοῦ της στό αὐτοκινητιστικό δυστύχημα τοῦ δρόμου ἀπό Lubumbashi πρός Kolwezi, τιμώντας ἔτσι ἀπ᾽ τήν ἀρχή τή “μακαρία γυναῖκα, πού τόν γέννησε καί τούς μαστούς, πού τόν θήλασαν”, τιμώντας τίς ρίζες του.
“Μόλις μᾶς πῆραν τηλέφωνο τή νύχτα τῆς Παρασκευῆς 27/1/1989, ξαφνιαστήκαμε... Τί ἦταν αὐτό... Ἐκείνη τή στιγμή μοῦ ἦρθε ἕνα ρίγος σέ ὄλο μου τό σῶμα. Πάγωσα! Ὁ πόνος μου ἦταν πολύ βαθύς! ‘Παιδί μου, εἶπα, ἔφυγες τόσο βιαστικά καί ἄφησες τόσο ἔργο πίσω σου ̓. Πάνω στήν παραζάλη μου συλλογίστηκα. ‘Παναγία μου, ἐγώ σέ παρακαλοῦσα νά προστατεύης τό παιδί μου... ̓. Ἀμέσως ἦρθε μπροστά μου ἡ εἰκόνα τοῦ Ἐσταυρωμένου Κυρίου μας μέ τά τρυπημένα χέρια καί τίς ματωμένες παλάμες του. ‘Θεέ μου, εἶπα, Ἐσύ ἔχυσες τό αἷμα σου τόσο νέος ἐπάνω στό Σταυρό γιά τίς ἁμαρτίες ὅλου τοῦ κόσμου ̓. Ἀμέσως συνῆλθα. ‘Παναγία μου, εἶπα, τί πῆγα νά πῶ. Συγχώρεσέ με ̓. Ἄλλωστε κι ὁ Μ. Βασίλειος, ὁ Ἅγ. Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος καί τόσοι ἄλλοι Ἅγ. Πατέρες σέ ποιά ἡλικία ἔφυγαν... Εἶπα στόν ἄνδρα μου: ‘Δημητρό, νά κάνουμε κουράγιο. Τό παιδί μας ἔφυγε στούς οὐρανούς... Εἴθε στήν Ἀφρική νά στερεωθῆ τό θεμέλιο τῆς πίστεως ̓”. Καί μιά ἀξιομνημόνευτη λεπτομέρεια στή συνέχεια τῆς ἀπαντήσεως. “Ἐπίσης, πολύ παρηγορήθηκα μέ τό ἀντερί τοῦ π. Κοσμᾶ, πού ὁ Σεβασμιώτατος ἀεροπορικῶς μοῦ ἔφερε. Αὐτό μοῦ στέρεψε τά δάκρυα”»(ΙΣ, 111).
https://agiosioannisdamaskinos.blogspot.com/
<>
«“Ἔγινε μιά προσπάθεια στόν τομέα αὐτό ἐκ μέρους μας, γράφει [ὁ π. Κοσμᾶς Ἀσλανίδης-Γρηγοριάτης], νά δημιουργήσουμε αὐτοδύναμο καί κατά τό δυνατόν αὔταρκες πρός συντήρησι κλιμάκιο, ἐξασφαλίζοντας ἀπ᾽ τή δική μας γῆ, τοῦ Kolwezi τά πρός τό ζῆν —τρόφιμα, κρέας, λαχανικά— τόσο γιά τή συντήρισι τοῦ Οἰκοτροφείου μας, ὅσο καί γιά τό ἐν γένει φιλανθρωπικό ἔργο —φυλακές, λεπρούς, πεινασμένους, ἀσθενεῖς. Ἀκολουθήσαμε τό Παύλειο πρόσταγμα, ‘ἐργαζόμενοι ταῖς ἰδίαις χερσίν ̓”. Κατόπιν καταθέτει τό παράπονό του ὅτι “ἡ καινοτομία αὐτή μᾶς στοίχισε ἀρκετή πολεμική, δυσφήμισι, σειρά ἐπιστολῶν, ὅπου μέ κατανομάζουν ἀντορθόδοξο, ἀντιιεραπόστολο, γουρουνᾶ κλπ.”. Αἰσθάνεται, ὅμως, παρόλα αὐτά, θά ἔλεγα καί εὐτυχής, καθώς τόν ἀνακουφίζει ὅτι “Ἀντιστάθμισμα τῆς σφοδρῆς αὐτῆς πολεμικῆς στάθηκε ἡ εὐλογία τῆς Μονῆς τῆς μετανοίας μου καί ἡ εὐχή τοῦ Γέροντα, πού μοῦ ἔδωσε τό ἐλεύθερο νά ὀλοκληρώσω τό ἀγροτοκαλλιεργητικό αὐτό πρόγραμμα, καθώς καί ἡ ἀμέριστη συμπαράστασι τῆς Ἀποστολικῆς Διακονίας, τούς ὁποίους καί εὐχαριστῶ”. Καί φυσικά δέν μπορεῖ νά λησμονήση τή σημαντική συμβολή τῶν λόγων τῆς χαρισματικῆς μορφῆς τῶν χρόνων μας, τοῦ π. Πορφυρίου, πού τόν παρότρυνε ἐκεῖνες τίς δύσκολες μέρες λέγοντας: “Προχώρησε, ἡ ἱεραποστολή πρέπει νά ζῆ ἀξιοπρεπῶς, ὄχι νά ζητιανεύη”. “Συνάμα, γράφει, μοῦ ὑπέδειξε καί τήν καλλιέργεια κάποιου φυτοῦ, πού θά ἀποφέρη πολλά ἔσοδα”. Ἡ φωτισμένη σκέψι τοῦ π. Πορφυρίου ἔπιασε καλά τό σταυρικό σφυγμό αὐτοῦ τοῦ παληκαριοῦ, ἀλλά καί τήν ἀλήθεια τῶν πραγμάτων. Γιατί εἶδε πώς ὁ π. Κοσμᾶς “προσπαθοῦσε ἡ ἱεραποστολή νά μήν εἶναι τό σκουλήκι, πού θά ζῆ ἀπ᾽ τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά ὁ μεταξοσκώληκας, πού θά τῆς χαρίση μετάξι”, ὅπως θά γράψη πολύ εὔστοχα ὁ Μητροπολίτης Λέρου καί Καλύμνου Νεκτάριος Χατζημιχάλης»(ΙΣ, 182).
https://agiosioannisdamaskinos.blogspot.com/
<>
«Ἄνοιξαν τόν ὀχετό τους καί βρώμησε ὁ τόπος. Ὁ π. Κοσμᾶς Ἀσλανίδης-Γρηγοριάτης ἔπρεπε νά πιῆ ὄχι ποτήρια ἀλλά “κουβάδες” δηλητήριο. Ἦταν [ἕνας] καταχραστής, ἔμπορος πολυτίμων λίθων, ἔμπορος γουρουνιῶν, ἀπατεώνας, τά ἔφτιαξε μέ τήν ἰθαγενή ἀδελφή Θεμελίνα, φτιάχνει τή φάρμα γιά νά καλοπερνάη... Ἀνάγκασαν ἱερεῖς του νά ὐπογράψουν χαρτί ἐναντίον του, ἔφτασαν νά τοῦ δημιουργήσουν καί ἀντικαθεστωτικό τετελεσμένο, γιά νά τόν βγάλουν ἀπ᾽ τή μέση. Ἔβαλαν κάτω ἀπ᾽ τό κρεββάτι του κρυφά μιά ἐπαναστατική σημαία καί εἰδοποίησαν τίς ἀρχές νά πᾶνε νά τόν συλλάβουν ὡς ἀριστερό ἐπαναστάτη. Νά πῶ στό τελευταῖο, ὅτι ὁ Θεός τούς χάλασε τή... σαλάτα, γιατί τόν ἔστειλε ἐκεῖνο τό βράδυ νά μείνη σέ φιλικό σπίτι. Τήν ἄλλη μέρα ὁ ἐπίτροπος τῆς Ἐκκλησίας βρῆκε στό κρεββάτι του τό σῶμα τοῦ ἐγκλήματος τῶν δολοπλόκων, τό ἔκαψε καί ὅταν τόν συνάντησε τοῦ εἶπε: “Εἶσαι τυχερός. Ἄν κοιμόσουν στό σπίτι τῆς Ἐκκλησίας, σήμερα θά σάπιζες στίς φυλακές τοῦ Zaire”»(ΙΣ, 185).
https://agiosioannisdamaskinos.blogspot.com/
<>
π. Κοσμᾶς Ἀσλανίδης-Γρηγοριάτης: «Οἱ βαπτιστικοί χιτῶνες, πού ἔχουμε δέν ἀρκοῦν γιά τίς αὐριανές 350 βαπτίσεις. Καί πάλι ἡ μέριμνα τοῦ Θεοῦ ξεπερνάει κάθε προηγούμενο. Στή στενοχώρια μᾶς δίνει ἐλπίδες ἕνα εἰδοποιητήριο ταχυδρομείου. Παραλάβαμε πέντε δέματα... μέ ὡραίους βαπτιστικούς χιτῶνες, μαζί μέ μεταλλικούς σταυρούς καί μικρές εἰκόνες»(ΙΣ, 200).
https://agiosioannisdamaskinos.blogspot.com/
<>
«Ἄν τό χωριό δέν ἔχει Ἐκκλησία ἡ Λειτουργία γίνεται σέ χορτοκαλύβα. Οἱ χωρικοί τότε σπεύδουν νά μεταφέρουν ἐκεῖ τό Σταυρό ἤ τίς εἰκόνες πού τά ἔχουν πάρει στίς προσωπικές του καλύβες γιά νά τά φυλάξουν. Πάλι ὁ π. Μελέτιος μᾶς δίνει μιά αὐθεντική ἐδῶ περιγραφή. “Ὅταν ἔφτασα στήν εἴσοδο τοῦ χωριοῦ εἶδα ἀνθρώπους νά κρατοῦν εἰκόνες στά χέρια τους κι ἕνας κρατοῦσε ἕνα Ἐσταυρωμένο μεγάλο στήν πλάτη του καί πήγαινε στήν Ἐκκλησία. Ὅταν τόν εἶδα σοκαρίστηκα καί ρώτησα, τί συμβαίνει. Μοῦ εἶπαν, ὅτι ἐπειδή ἡ Ἐκκλησία τους δέν ἔχει πόρτες, οὔτε παράθυρα... κάθε φορά, πού πήγαιναν στήν Ἐκκλησία μετέφεραν τίς εἰκόνες καί τόν Ἐσταυρωμένο, καί ὅταν τέλειωνε ἡ Λειτουργία ἔπαιρναν αὐτά τά ἱερά πάλι στίς καλύβες τους”. Αὐτά δέν συνέβαιναν μόνο στό χωριό Μεσοκατάντα, ἀπ᾽ ὅπου τό περιστατικό, ἀλλά καί σέ ἄλλα, ὅπ ου ἡ Ἐκκλησία, μπορεῖ νά μήν ἦταν οὔτε λασποκάλυβα, ἀλλά ἕνα μαγαζάκι ἤ ἕνα τμῆμα του, πού μεταμορφωνόταν ἀστραπιαῖα ἀπ᾽ τούς διψασμένους γιά τήν ἀλήθεια χωρικούς, σέ τόπο φανερώσεως τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ τῆς ἀγάπης»(ΙΣ, 202).
https://agiosioannisdamaskinos.blogspot.com/
<>
«Οἱ χωρικοί Ζαϊρινοί Χριστιανοί ξέρουν καλά τή Λειτουργία —μᾶς βάζουν γερά γυαλιά, δηλαδή— καί ψάλλουν ὅλοι μαζί στό μεγαλύτερο τουλάχιστον μέρος της. Καί νά σημειώσω ἐδῶ, ὅτι ὁρισμένος ὕμνους, ὅπως π.χ. τό “Φῶς ἱλαρόν” μποροῦν νά τούς ψάλλουν ἀκόμη καί στά Ἑλληνικά. Νά παρατηρήσω ἀκόμη, ὅτι τή στιγμή τοῦ Καθαγιασμοῦ τῶν Τίμιων Δώρων, γονατίζουν ἤ δείχνουν παντοιότροπα, ὅτι καταλαβαίνουν καλά τί γίνεται ἐκείνη τήν ὥρα. Καί δέν ξεχνᾶ κάποια Ἑλληνίδα ἐπισκέπτρια καί συνεργάτης τοῦ Ἱεραποστολικοῦ Κέντρου τή Ζαϊρινή εὐλαβέστατη Χριστιανή, πού τήν ἄκουγε τή μεγάλη αὐτή στιγμή νά ἐπαναλαμβάνη ὡς κραυγή τῆς καρδιᾶς της στό Θεό: “Ἀχάντη, ἀχάντη”, πού θά πῆ “σ᾽ εὐχαριστῶ, σ᾽ εὐχαριστῶ”, ὅπως ἔμαθε κατόπιν»(ΙΣ, 203).
https://agiosioannisdamaskinos.blogspot.com/
<>
«Ὁ π. Κοσμᾶς Ἀσλανίδης-Γρηγοριάτης ἀσκοῦσε τούς νέους πιστούς στή χρήσι καί τήν ἐπανάληψι τῆς εὐμνημόνευτης προσευχῆς τῆς ἀγάπης καί τῆς ὁμολογίας τοῦ Χριστοῦ: “Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱέ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με τόν ἁμαρτωλό”, τήν ὁποία δέν ὑπάρχει πιά Ζαΐρινός Χριστιανός, μικρός ἤ μεγάλος πού νά μή τή λέη. Μάλιστα τούς ὑπέδειξε καί τή μοναχική πρακτική τοῦ κομποσκοινιοῦ καί εἶναι χαρακτηριστικό, ὅτι τά παιδιά τοῦ Οἰκοτροφείου ἀνακάλυψαν κάποιους μικρούς σκληρούς καρπούς, πού τούς συνδέουν μεταξύ τους καί τούς κάνουν κομποσκοίνι. Ὁ π. Μελέτιος μάλιστα ἐδῶ ἀναφέρεται στήν περίπτωσι κάποιας ἡλικιωμένης Χριστιανῆς, πού πῆγε νά ἐξομολογηθῆ καί ἐκεῖνος τή ρώτησε, ὅταν δέν εἶδε νά ἔχη κομποσκοίνι. “Σηκώθηκε τότε ὄρθια, ἔψαξε τήν τσάντα της, τό βρῆκε, τό ἔδειξε πανηγυρικά καί περιχαρής τοῦ εἶπε, ‘ἔχω πάτερ μου ̓. Ἐκεῖνος γιά νά τή δοκιμάση ἀκόμη λίγο, τή ρώτησε γιά τήν προσευχή, πού πρέπει νά λέη. Κι αὐτή τότε μέ ὅλη τή δύναμι τῆς φωνῆς της ἄρχισε νά ἀπαγγέλλη: ‘Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ... ἐλέησόν με τήν ἁμαρτωλή ̓ καί νά προσθέτη, ὅτι συμπληρώνει πάντα, ‘Παναγία μου νά μέ σώσης ̓”»(ΙΣ, 203).
https://agiosioannisdamaskinos.blogspot.com/
<>
«Δύο περίπου ὧρες πρίν γίνη τό τραγικό δυστύχημα, πού πῆρε ἀπό αὐτό τόν κόσμο τό λαμπρό παλληκάρι τοῦ Θεοῦ [τόν π. Κοσμᾶ Ἀσλανίδη-Γρηγοριάτη], περνοῦσε ἀπ᾽ τόν ἴδιο δρόμο γιά τό Lubumbashi κάποιος ἔμπορος. Ξαφνικά, στό σημεῖο ὅπου δυό ὧρες ἀργότερα θ᾽ ἀκολουθήση ἡ τραγωδία, ἔνιωσε νά βλέπη κάποιο παράξενο ὅραμα, ἕνα λευκό ἱερέα ν᾽ ἀνεβαίνη στόν οὐρανό. Παραξενεύτηκε ἀπ᾽ τό σημάδι, καί φοβήθηκε ἴσως. Ἔστριψε τό αὐτοκίνητό του καί τό κατηύθυνε στό γειτονικό χωριό. Ὅταν ἔγινε ἡ φοβερή σύγκρουσι κι ἔσπευσαν οἱ χωρικοί στόν τόπο τοῦ δυστυχήματος, πῆγε κι αὐτός μαζί τους καί ἀναγνώρισε στό πρόσωπο τοῦ π. Κοσμᾶ τό λευκό γενειοφόρο τοῦ ὁράματος. Αὐτά ὅλα τά διηγήθηκε στούς χωρικούς στίς δυό μέρες, πού ἔμεινε στό χωριό τους, γιατί ἀπ᾽ τήν ταραχή δέν ἤθελε νά συνεχίση τήν πορεία του. Ἔτσι τά ἄκουσε καί ἔτσι τά ἐμπιστεύτηκε στά μέλη τοῦ κλιμακίου ὁ εὐσεβής ἰθαγενής, πού ἀνάβει κάθε μέρα τό καντήλι στό εἰκονοστάσι πού ἔστησε πρόχειρα στόν τόπο τοῦ μαρτυρίου του ὁ Χαράλαμπος Γεωργίου, γνωστός ὡς Χάμπο»(ΙΣ, 214).
https://agiosioannisdamaskinos.blogspot.com/
<>
«Περιγραφή ἀπ᾽ τόν πατέρα του [τοῦ π. Κοσμᾶ Ἀσλανίδη-Γρηγοριάτη]. “Μιά φορά πήγαμε μαζί στό χωριό Μούσιμα... Κοντά στό ἡλιοβασίλεμα συναντήσαμε μέσα στό δάσος ἕνα μεγάλο φορτηγό τῆς ἑταιρείας GKN γεμάτο γυναικόπαιδα, πού πήγαινε γιά Kolwezi καί ἐπί δύο ἡμέρες ἦταν σταματημένο ἐκεῖ. Σταμάτησε ὁ π. Κοσμᾶς γιά νά βοηθήση, ὡς συνήθως. Τοῦ εἶπα νά φύγουμε, γιατί νύχτωνε καί δέν ξέρουμε, τί μπορεῖ νά πάθουμε μέσα στό δάσος τέτοια ὥρα. Δέν μέ ἄκουσε. Ἔχοντας ἐργαλεῖα ἐπισκευῆς μπῆκε κάτω ἀπ᾽ τό αὐτοκίνητο. Βρῆκε τή βλάβη. Εἶχαν βουλώσει τά σωληνάκια πού μεταφέρουν τό πετρέλαιο. Ἀφοῦ τά καθάρισε, ἔδωσε ἐντολή στόν ὁδηγό νά βάλη ‘ἐμπρός ̓. Ἔτσι ἔφυγαν μέ χαρά καί μέ χειτοκροτήματα. Ὁ π. Κοσμᾶς ἀψηφοῦσε τόν κίνδυνο γιά τή ζωή του καί μοῦ ἔλεγε: ‘Ἐμένα μέ ἔταξε ὁ Θεός ἱεραπόστολο σ᾽ αὐτή τήν περιοχή. Ὅπου καί νά πηγαίνω, θά βοηθῶ ὅποιον συναντῶ πού ἔχει τήν ἀνάγκη μου ̓”»(ΙΣ, 230).
<>
Όταν δύο υπερήλικες τυφλές Μασσάι βαπτίζονται στην Τανζανία...
"Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω βάλῃ με εἰς τὴν κολυμβήθραν" λέει ο παράλυτος του Ευαγγελίου.
Ένα παρόμοιο γεγονός βιώσαμε κι εμείς χθες κατά τη διάρκεια των βαπτίσεων. Ανάμεσα στο πλήθος των ανθρώπων που ανέμεναν το Άγιο Βάπτισμα ήταν και δύο υπερήλικες τυφλές γυναίκες της φυλής των Μασσάι.
Μόνο που αυτές ήταν υποβασταζόμενες από τους συγγενείς τους και ο νους μας πήγε στον άλλο παραλυτικό του Ευαγγελίου, που οι φίλοι του χάλασαν τη στέγη του σπιτιού, για να τον παρουσιάσουν στον Κύριο και να ζητήσουν τη θεραπεία του.
Έτσι κι αυτές οι γυναίκες με τη βοήθεια των οικείων τους ήρθαν από πολύ μακριά και μπήκαν στην κολυμβήθρα, για να συναντήσουν κι αυτές τον Χριστό μέσα στην καρδιά τους, εκεί που δεν χρειάζονται πήλινα μάτια, αλλά αγάπη και πίστη.
Τι δύναμη ψυχής είχαν άραγε αυτές οι γυναίκες; Για αυτούς τους ταπεινούς και καλοπροαίρετους ανθρώπους πρέπει να συνεχίσουμε με θάρρος και ζήλο, παρά τις δυσκολίες και τους πειρασμούς, τη διακονία της διάδοσης του Ευαγγελίου, αν και και κατά βάθος… εμείς διδασκόμαστε από αυτούς!
<>
Ηλικιωμένος Ζαϊρινός θέλει να βαπτιστεί ορθόδοξος χριστιανός, όμως δεν μπορεί, γιατί είναι δίγαμος, με είκοσι παιδιά από τις δύο συζύγους του. Η Ορθοδοξία φυσικά δεν αναγνωρίζει την πολυγαμία, άκρως διαδεδομένη στην Αφρική. Η νεότερη σύζυγός του, η Ζερμαίν, μη χριστιανή, βλέπει σε όραμα τον Ιησού Χριστό, ο οποίος την προτρέπει ν’ αφήσει τον σύζυγό της, κάνοντας εκείνη αυτή τη θυσία, επειδή είναι αυτή που τον αγαπά περισσότερο. Της υπόσχεται πως θα ευλογήσει τα βήματά της προστατεύοντάς την και η θυσία της θ’ ανταμειφθεί, καθώς θα βρεθεί κι εκείνη μαζί Του στον παράδεισο.
Εδώ δηλαδή, όχι μόνον έχουμε ένα βίωμα αντάξιο των πρωτοχριστιανικών, αλλά, τηρουμένων των αναλογιών, επαναλήφθηκε το όραμα της Άγαρ, όπου ο Άγγελος του Κυρίου της υποσχέθηκε προστασία και ευλογία για την ίδια και το παιδί της, καθώς θα περιπλανιούνταν στην έρημο (Γένεσις 16, 7-13, και 21, 14-21).
Η γυναίκα αποχαιρέτησε το σύζυγό της, έφυγε μαζί με τα παιδιά της και χάθηκε στα δάση. Ο σύζυγός της βαπτίστηκε χριστιανός και νυμφεύθηκε ορθόδοξα την άλλη του σύζυγο. Και τρεις ημέρες μετά, κατά θεία πρόνοια, κοιμήθηκε εν Κυρίω! Τότε η πρώην σύζυγός του, μαζί με τα παιδιά της, επέστρεψε στο χωριό και βαπτίστηκαν ορθόδοξοι όλοι μαζί (από εδώ). Το επεισόδιο αυτό είναι αληθινό, γιατί μαρτυρείται από έναν απόλυτα αξιόπιστο μάρτυρα, τον αγιασμένο ιεραπόστολο του Ζαΐρ π. Κοσμά Γρηγοριάτη († 27 Ιανουαρίου 1989).
<>
«Την περίοδο του εξαμήνου του 2006, που έμεινα στο Κολουέζι, έμαθα με μεγάλη μου κατάπληξι πώς ο ιθαγενής ιερεύς μας παπά Λάζαρος θεράπευσε ένα παιδάκι έξι ετών, το οποίον ήταν παράλυτο από μάγια. Η ιστορία είναι αληθινή, διότι μου την διηγήθηκε ο ίδιος ο παπά Λάζαρος, ο οποίος για την μεγάλη του αρετή και απλότητα, έχει λάβει το χάρισμα από τον Θεό να θεραπεύη ασθενείς και να διώχνη τα δαιμόνια.
Στα μέσα Δεκεμβρίου του 2005 τον έστειλε ο Προϊστάμενός του π. Μελέτιος (νυν Επίσκοπος Κολουέζι και πάσης Κατάγκας) στην κωμόπολι Μουτσάτσα για να επιτελέση τις Ακολουθίες του Δωδεκαημέρου. Με τα άθλια μέσα της συγκοινωνίας, παρότι η απόστασις είναι 200 χιλιόμετρα, επιτέλους έφθασε σε δύο ημέρες, αφού το αυτοκίνητο την μία φορά εχάλασε και την άλλη εκόλλησε στην λάσπη.
Επί τέλους ο π. Λάζαρος έφθασε στην κωμόπολι. Προχωρεί προς την εκκλησία χορτοκαλύβα του Αγίου Σάββα. Μπροστά του βρέθηκε μία κακοντυμένη γυναίκα που κρατούσε το παράλυτο παιδί της στην αγκαλιά της. Το σώριασε μπροστά του και χωρίς χαιρετισμό και δεύτερη κουβέντα του λέγει:
-Πάτερ, θέλω να μου θεραπεύσης το παιδί μου.
-Ποιος είμαι εγώ, κυρία μου, ένας άνθρωπος αμαρτωλός, που θα θεραπεύσω το παιδί σου; Ποια εκκλησία ακολουθείς;
-Ανήκω στην Καθολική Εκκλησία [σημ. συντάκτη: δηλ. τον παπισμό].
-Πήγαινε στους ιερείς της εκκλησίας σου. Αυτοί να το θεραπεύσουν.
-Επήγα και μ' έδιωξαν. Μου είπαν δεν ημπορούμε εμείς, πήγαινε στους Ορθοδόξους.
Ο π. Λάζαρος βρέθηκε σε αμηχανία. Από την μια μεριά η γυναίκα να μην υποχωρή. Να έχει πετάξει το παράλυτο παιδί της στα πόδια του και να τον θερμοπαρακαλεί για την θεραπεία του. Από την άλλη ο ίδιος αισθάνεται την αναξιότητά του και διστάζει να βγάλη το Ευχολόγιο. Τελικά μία εσωτερική θεία δύναμις τον ώθησε και πήρε την απόφασι. Θεώρησε ότι ίσως είναι θέλημα Θεού να διαβασθούν στο παιδί οι ευχές της Εκκλησίας μας.
Πράγματι, έβγαλε το Ευχολόγιο της Εκκλησίας μας, στην γλώσσα σουαχίλι, γονάτισε μπροστά στο παιδί κι άρχισε να διαβάζη τους εξορκισμούς του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου και του Αγίου Βασιλείου. Στο τέλος, όπως μου είπε ο ίδιος, με απόλυτη φυσικότητα και ξένος από κάθε έννοια κενοδοξίας, σηκώθηκε και είπε προστακτικά στο παιδί: “Στο Όνομα του Ιησού Χριστού, σήκω επάνω και περιπάτησε”.
Πράγματι, το παιδάκι που μέχρι εκείνη την στιγμή περπατούσε δύσκολα με τα τέσσερα, άρχισε να σηκώνη το κορμάκι του και να στέκεται στα πόδια του. Η μητέρα του κλαίγοντας από χαρά και ευχαριστίες, κρατώντας το παιδί της από το χέρι διαλαλούσε το θαύμα σ' όλη την πόλι Μουτσάτσια. Σήμερα μάνα και γυιός είναι Ορθόδοξοι Χριστιανοί μας και χαίρουν άκρας υγείας. Όσοι δυσπιστούν για το θαύμα αυτό, ας φθάσουν μέχρι το Κολουέζι του Κογκό και όχι μόνο θ' απολαύσουν το χαρίεν και αγιασμένο πρόσωπο του πατρός Λαζάρου, αλλά και θ' ακούσουν και θα ιδούν όσα έγραψα παραπάνω». Μαρτυρία του π. Δαμασκηνού Γρηγοριάτη στο Κονγκό (σημ.: Γρηγοριάτης σημαίνει ότι είναι μοναχός της ιεράς μονής Οσίου Γρηγορίου του Αγίου Όρους).
<>
«Η κυρία Νέφη, Μαλουϊανή γυναίκα γύρω στα 40, είναι παντρεμένη και μητέρα τεσσάρων παιδιών. Και εκείνη και ο σύζυγός της είναι μορφωμένοι. Αυτή εργάζεται στο νοσοκομείο, ενώ ο άντρας της είναι διευθυντής σε σχολείο της περιοχής.
Η γυναίκα ήταν στο χωριό της πολύ άρρωστη με μεγάλο πόνο που κατέβαινε στο στομάχι της και σε άλλα μέρη του σώματός της. Η κατάσταση επιδεινωνόταν και αποφάσισε να πάει στο νοσοκομείο. Μια φωνή όμως ένοιωσε να της λέει: “Εάν θέλεις να σωθείς, να πας στην ελληνορθόδοξη εκκλησία και να μην πας στο νοσοκομείο”. Εκείνη το είπε στον σύζυγό της, αλλά εκείνος, παρόλο που πάντοτε την άκουγε, εκείνη την φορά είπε: “Όχι, θα πάμε στο νοσοκομείο και πήρε ένα ταξί και πήγαιναν κατευθείαν για το νοσοκομείο”. Όταν το ταξί περνούσε έξω από την Εκκλησία των Αγίων Αθανασίου και Κυρίλλου, η γυναίκα άκουσε την ίδια φωνή με τα ίδια λόγια: “Εάν θέλεις να σωθείς, μπες μέσα σε αυτήν την εκκλησία και μην πας στο νοσοκομείο”. Μόλις συνέβη αυτό, η γυναίκα έχασε τις αισθήσεις της και κατέρρευσε. Όλα έδειχναν να είναι στο τελευταίο στάδιο πριν πεθάνει. Ο σύζυγός της, τότε, αναγκάστηκε να πει στον ταξιτζή να σταματήσει στο Ναό και σχεδόν μισοπεθαμένη έβαλε τη γυναίκα του μέσα.
Μέσα στον Ναό βρήκαν τον ιθαγενή ιερέα Γεώργιο. Ο σύζυγος, εξήγησε στον ιερέα τί έζησαν, από το σπίτι και έξω από τον Ναό, και παρακάλεσε τον Ορθόδοξο ιερέα να προσευχηθεί για την γυναίκα του, που αργοπέθαινε.
Η πρώτη αντίδραση του ιερέα, ήταν να πει ότι δεν είναι Ορθόδοξη και ότι δεν μπορεί να προσευχηθεί για αυτήν. Ο σύζυγος συνέχισε να τον ικετεύει, για να προσευχηθεί εκ μέρους της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Τότε ο ιερέας λύγισε από τη μεγάλη αγάπη που έχει για όλους και είπε ότι θα προσευχηθεί, αλλά χωρίς να βάλει πετραχήλι, αφού δεν είναι Ορθόδοξη. Έτσι και έκανε.
Ο ιερέας προσευχήθηκε για αρκετή ώρα με όλη του την καρδιά και ξαφνικά η γυναίκα σηκώθηκε, πλήρως θεραπευμένη από μισοπεθαμένη που ήτανε.
Η ευγνωμοσύνη τους ήταν απερίγραπτη! Έφυγαν δοξολογώντας τον Θεό, μα την Κυριακή το πρωί ήταν και οι δύο πάλι στην εκκλησία. Αφού τελείωσε η Θεία Λειτουργία, ομολόγησαν σε όλους το θαύμα που τους έγινε και είπαν με έμφαση: “Eμείς από τώρα ανήκουμε στην Ορθόδοξη Εκκλησία και όταν αποφασίσει ο ιερέας μετά την κατήχηση να μας βαπτίσει, είμαστε έτοιμοι. Πιστεύουμε ακράδαντα ότι εδώ είναι η μόνη αληθινή πίστη και ότι ο Τριαδικός Θεός μάς κάλεσε ιδιαιτέρως σε αυτή την Πίστη και θα είμαστε αιωνίως ευγνώμονες”». Μαρτυρία του ιεραποστόλου στο Μαλάουι π. Ερμόλαου Ιατρού, την οποία κατέθεσε στην Αδελφότητα Ορθοδόξου Εξωτερικής Ιεραποστολής το 2018.
<>
«Άνθρωποι, τους οποίους γνώριζα ελάχιστα ή και καθόλου, όταν έμαθαν ότι ενδιαφέρομαι να γράψω ιστορίες και γεγονότα από την ζωή και τους αγώνες του π. Κοσμά, ήρθαν αυθόρμητα να μου μιλήσουν. Διηγούνταν με απλότητα και ειλικρίνεια, καθώς τέτοια είναι και η ζωή τους, απλοϊκή και ανεπιτήδευτη» πληροφορεί ο π. Δαμασκηνός Γρηγοριάτης. Ετσι, ο κ. Θωμάς Kipazula από την Μπουτούμπα καταθέτει στον π. Δαμασκηνό τη δική του ιστορία για το πώς γνώρισε σε ενύπνιο τον παπα-Κοσμά και έγινε Ορθόδοξος:
«Κάποια μέρα πήγα για ψάρεμα στο ποτάμι. Επιστρέφοντας στο σπίτι μου έπεσα άρρωστος στο κρεβάτι. Για μέρες δεν μπορούσα ούτε να κινηθώ. Ένα βράδυ είδα στον ύπνο μου ότι ένα αυτοκίνητο σταμάτησε κοντά στο σπίτι μου. Άνοιξε η πόρτα και βγήκε ένας λευκός με λευκά ρούχα και μεγάλη γενειάδα. Κρατούσε στα χέρια του κι ένα βαλιτσάκι. Εγώ φοβήθηκα πολύ. Ανοίγοντας το βαλιτσάκι με ρώτησε: “Γνωρίζεις ποιος είμαι;”. “Όχι” του απάντησα. “Εγώ είμαι ο Ορθόδοξος παπάς. Με λένε παπα-Κοσμά και πέθανα πριν από λίγα χρόνια. Πήγαινε στην εκκλησία των Ορθοδόξων και πες εκεί στον κατηχητή και στους χριστιανούς να κάνουν προσευχή για σένα και θα γίνεις καλά”.
Πράγματι πήγα και βρήκα τον κατηχητή Απόστολο και του εξιστόρησα το όνειρό μου. Εκείνος απόρησε, πως ένας μη Ορθόδοξος είδε στον ύπνο του τον π. Κοσμά. Άρχισε να μου μιλάει για την ζωή του π. Κοσμά και με συγκίνησε. Δέχθηκα να παρακολουθήσω μαθήματα κατήχησης και μετά από αρκετό διάστημα, ο π. Μελέτιος με βάπτισε, δίνοντάς μου το όνομα Θωμάς.
Την περίοδο της κατήχησης, πριν βαπτιστώ, η γυναίκα μου ήταν έγκυος. Αλλά ήταν αδύνατον να γεννήσει φυσιολογικά και κόντεψε να πεθάνει. Τότε θυμήθηκα το όνειρο με τον παπα-Κοσμά και με πόνο στην καρδιά μου φώναξα δυνατά: “Πάτερ Κοσμά, έλα να με βοηθήσεις..!”. Το βράδυ τον είδα στον ύπνο μου ακριβώς ίδιο, όπως και την προηγούμενη φορά. Μου μίλησε και μου είπε: “Πήγαινε και πες στους ορθοδόξους να κάνουν προσευχή.” Πράγματι η γυναίκα μου γέννησε χωρίς κίνδυνο ένα αγοράκι. Το βαπτίσαμε στην Ορθόδοξη Εκκλησία και του δώσαμε το όνομα Κοσμάς».
Από το άρθρο της κυρίας Σοφίας Χατζή Ο Μάρτυρας ιεραπόστολος παπα-Κοσμάς Γρηγοριάτης θαυματουργεί στην Αφρική.
<>
«Ο σεβαστός μας Γέροντας και Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής μας [Οσίου Γρηγορίου του Αγίου Όρους] Αρχιμανδρίτης π. Γεώργιος, ο οποίος ανέλαβε το πηδάλιο διακυβερνήσεως της Μονής τον Οκτώβριο του 1974, υπέστη το 1990 νευραλγία του τριδύμου. Επί εννέα μήνες υπέφερε στο κρεββάτι με φρικτούς πόνους. Η αγία Αναστασία παρουσιάστηκε σ’ έναν ορθόδοξο Αφρικανό, τον Φουρτουνάτο, νυν Νεόφυτο Μοναχό, που εργάζεται ιεραποστολικά στο Ορθόδοξο Κλιμάκιο της Κανάγκα στο Κογκό, φιλοξενούμενο επί έξι χρόνια της Μονής μας, στον ύπνο του και του έδωσε ένα φάκελο λέγοντάς του: “Δώσε αυτό το φάκελο αύριο στον Γέροντα”. Και από την αυριανή ημέρα αποκαταστάθηκε πλήρως η υγεία του Γέροντά μας» (π. Δαμασκηνός, Η αγία Αναστασία η Ρωμαία και η Μονή Οσίου Γρηγορίου).
<>
Έχουμε και πλήθος άλλων θαυμαστών σημείων στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Αφρικής, όπως η μυροβλυσία της εικόνας του αγίου Νεκταρίου στην Πατριαρχική Σχολή του Ναϊρόμπι στην Κένυα στις 9 Νοεμβρίου 2018 (λεπτομέρειες και φωτογραφίες εδώ), καθώς και το διαρκές θαύμα της θείας κοινωνίας – όπως σε όλες τις Ορθόδοξες Εκκλησίες, όπου γης – στην οποία συμμετέχουν από κοινού άνθρωποι που πάσχουν από μολυσματικές ασθένειες (τόσο διαδεδομένες δυστυχώς στην Αφρική) μαζί με υγιείς και με τους ορθόδοξους κληρικούς και ποτέ δεν έχει συμβεί ούτε ένα κρούσμα μετάδοσης. Δύο μαρτυρίες, από εδώ:
α) Πατήρ Θεμιστοκλής Αδαμόπουλος, Σιέρρα Λεόνε, εν μέσω της πανδημίας Έμπολα του 2014: «...Ωστόσο, μέσα σ' αυτό τον εφιάλτη, έχω να σας μεταφέρω κάποια καλά νέα. Κανείς από το Ορθόδοξο ποίμνιο και τους εργάτες μας εδώ στη Σιέρρα Λεόνε δεν έχει προσβληθεί από τον ιό. Και οι άνθρωποί μας συνεχίζουν να μεταλαμβάνουν της Θείας Κοινωνίας χωρίς φόβο μήπως προσβληθούν. Τέτοιο είναι το επίπεδο της πίστης εδώ».
β) Μητροπολίτης Ναϊρόμπι Μακάριος σχετικά με τον κορωνοϊό: «Αν και η κυβέρνηση της Κένυας έλαβε μέτρα όπως όλες οι χώρες, οι λειτουργίες και η Θεία Κοινωνία δεν σταμάτησαν. … Όμως οι άνθρωποι των διαφόρων φυλών επιθυμούν να ενωθούν με το Θεό και αυτό είναι το θαύμα, ότι ποτέ δεν είχαμε καμία ασθένεια που να μεταδόθηκε μέσω της Θείας Μεταλήψεως. Κοινωνούσα στην Αφρική ως λαϊκός πριν γίνω Επίσκοπος πάντα τελευταίος μετά από ασθενείς, δόξα Τω Θεώ τίποτα δεν έπαθα. Μετά που έγινα Επίσκοπος κατέλυσα αμέτρητες φορές. Ο Χριστός είναι μέσα στο Άγιο Ποτήριο και είναι βλασφημία και ύβρις αυτό που γίνεται στην Ελλάδα να αμφισβητούν την Θεία Κοινωνία».
<>
Τέλος, ενδιαφέρον παρουσιάζει η συνάντηση της Ορθόδοξης Εκκλησίας με τη μαύρη μαγεία, η οποία δυστυχώς ακόμη και σήμερα οργιάζει στην Αφρική [παρακαλώ, εδώ]. Εκτός από τις μεταστροφές μάγων στην Ορθοδοξία, οι οποίοι έρχονται και καίνε τα μαγικά σύνεργά τους (π.χ. εδώ – όπως στις Πράξεις των αποστόλων, 19, 19), έχουμε και πάμπολλες περιπτώσεις όπου οι ίδιοι οι Αφρικανοί μάγοι δηλώνουν ότι αδυνατούν να πειράξουν τους ορθόδοξους χριστιανούς, γιατί η μαγεία τους εξουδετερώνεται από τη δύναμη του Θεού στην Ορθόδοξη Εκκλησία.
Παραδείγματα, από συνέντευξη του μακαριστού μητροπολίτη Πενταπόλεως Ιγνάτιου († 2017), εντός της οποίας δημοσιεύεται και (η παρακάτω) φωτογραφία Αφρικανού πρώην μάγου που μεταστράφηκε στην Ορθοδοξία (εδώ):
«Στο γυμνάσιό μας ήρθε ένας για πρώτη φορά στην 1η γυμνασίου. Ένας μαθητής, έξυπνο παιδί, από μακρυά, μιάμιση ώρα έξω από την Κανάγκα και ερχόταν και πήγαινε με τα πόδια. Από τη στιγμή που ήρθε έβλεπε τα περισσότερα παιδιά να κάνουν το σταυρό τους, άκουγε την προσευχή. Ως επισκέπτης έμπαινε μέσα στην εκκλησία και έβλεπε. (…) Εντυπωσιάστηκε το παιδί, ρώτησε, έμαθε, λέει στην Διευθύντρια του γυμνασίου: “θέλω να βαπτιστώ και εγώ”, “καλά, θα δούμε, μη βιάζεσαι”, “κυρία θέλω να βαπτιστώ και εγώ”, “περίμενε πρέπει πρώτα να ακούσεις, να κατηχηθείς”. Τέλος πάντων, μετά από λίγο καιρό γίνονταν βαπτίσεις, βαπτίστηκε και αυτός.
Ενθουσιασμένο το παιδί, χαριτωμένο, το ’λεγε δεξιά αριστερά, το ’πε και στον πατέρα του. Ο πατέρας του έγινε Τούρκος, που λέμε. Να το σφάξει, να το σχίσει το παιδί. Πώς το ’κανε αυτό. Αλλά να μην πούνε ότι ο πατέρας σκότωσε το παιδί του. Πάει σε ένα μάγο και του λέει “για να το σκοτώσεις το παιδί μου, τι θέλεις”, “το παιδί σου;”, “ναι, δεν μπορώ να το κάνω εγώ, να το κάνεις εσύ”. Έκαναν το παζάρι και βάλθηκε ο μάγος να το σκοτώσει το παιδί.
Ανεβοκατέβαινε το παιδί για το γυμνάσιο. Κάποια μέρα πήγε από κοντινότερο δρόμο, αλλά περνούσε μέσα από δασάκι και παρουσιάζονται δύο μαύρα φίδια, ένα ενάμιση μέτρο, ένα από εδώ και ένα από εκεί. Φοβήθηκε το παιδί και κάνει το σταυρό του, όπως κατηχήθηκε. Αμέσως τα φίδια να κάνουν μεταβολή και φεύγουν. Το παιδί γνώρισε τη δύναμη του σταυρού και ενθουσιασμένο όταν έφθασε στο γυμνάσιο, άρχισε να το λέει και στους συμμαθητάς του, στη Διευθύντρια και το πανηγύριζε. Τον απασχολούσε όλη την ημέρα. Επέστρεψε στο σπίτι, το λέει στον πατέρα. Ο πατέρας λέει “αχ, ματαιώθηκε”. Πάει στον μάγο και τον ρωτάει τι έγινε, πες μου τι έκανες, “μου είπε το παιδί μου ότι είδε δυο μαύρα φίδια”, “ναι, ναι, ναι”, “αλλά έκανε το σταυρό του και αυτά έφυγαν”. Του λέει τότε ο μάγος “φίλε αυτοί έχουν πιο δυνατούς μάγους από εμάς”. Αυτή την εξήγηση έδωσε, δεν είπε ότι έγινε θαύμα.
Και άλλες τέτοιες περιπτώσεις έχουμε. Πήγε μια μάγισσα στη φιλενάδα της, που είχανε κοινά παιχνίδια, φλυαρίες κτλ. Αλλά η μία ήταν ορθόδοξη και παντρεύτηκε, έκανε οικογένεια, έφτιαξε το σπίτι της με τον άνδρα της, καλό νοικοκυριό και ύστερα από χρόνια που δεν είχαν συναντηθεί, αποφάσισε η μάγισσα να πάει να δει τη φιλενάδα της για να τη συγχαρεί. Πάει στο σπίτι, χτυπάει την πόρτα, μπαίνει μέσα. “Κάτσε να σε κεράσω ένα γλυκό”, της απαντάει η φίλη της: “μήπως ήρθες να μου κάνεις μάγια;”, “α μπα, πώς σου ήρθε αυτό, εμείς οι μάγοι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε σε σας, ούτε που το επιχειρώ”. Έφαγε το γλυκό, ευχήθηκε και έφυγε.
Δηλαδή, έχουμε περιστατικά… μάλιστα τώρα τελευταία πριν να έρθω μου είπαν πήγε ένας σε ένα μάγο και φορούσε μέσα από το πουκάμισό του ένα σταυρό, το σταυρό της βαπτίσεώς του. Όταν ήρθε η σειρά του, να πει το πρόβλημά του στο μάγο, πριν προλάβει να πει, του λέει ο μάγος: “καλά εσύ είσαι ορθόδοξος και ήρθες σε μάγο; Πώς το ’κανες αυτό; Τι μπορεί να κάνω εγώ περισσότερο απ’ ότι η Εκκλησία σου, πήγαινε, δεν έχω να πω τίποτε άλλο για σένα”. Ο μάγος του είπε “φοράς και σταυρό” που δεν φαινόταν “και ήρθες να σε βοηθήσω εγώ, πήγαινε στη δουλειά σου”. Φοβερό».
<>
π. Χρυσόστομος Παπασαραντόπουλος, ο Ισαπόστολος της Αφρικής (+1972)
Στα ίχνη ενός Αγίου
Χαράλαμπος Μεταλλίδης, Πρόεδρος Δ.Σ.
Όντως μυστήριο αποτελεί η πορεία της ζωής ενός ανθρώπου, ο οποίος έχει μέσα του ένθερμη την αγάπη του για τον Θεό και Σωτήρα του κόσμου Ιησού Χριστού. Με αυτές τις σκέψεις ξεκίνησα με τον αγαπητό φίλο, συνεργάτη της Ιεραποστολής και μέλος της Αδελφότητάς μας κ. Νίκο Ασλανίδη, έμπειρο δημοσιογράφο, να ιχνηλατήσουμε στα βήματα του πρωτοπόρου Γέροντα και πνευματοκίνητου ιδρυτή της Αδελφότητάς μας πατέρα Χρυσόστομου Παπασαραντόπουλου.
Ξεκινήσαμε την πορεία μας μαζί του μυστικά, όπως μυστικά του εδόθη η Χάρις και η δύναμη από τον Θεό για το έργο αυτό. Σκοπός μας να καταγράψουμε βήμα-βήμα την επιθυμία αυτού του Αγίου να μεταδώσει στους ιθαγενείς της Αφρικής το μήνυμα χαράς της Ανάστασης του Χριστού.
Πίστευε ακράδαντα πως ήρθε η ώρα που η Ορθοδοξία ως θεία λατρεία και πίστη, έπρεπε να μεταδοθεί στους μαύρους αγγέλους, όπως αποκαλούσε τους ιθαγενείς. Πάμφτωχος ο ίδιος και ταλαιπωρημένος από το προχωρημένο της ηλικίας του και την ασθενική και εύθραυστη υγεία του, έφτασε στην Καμπάλα της Ουγκάντας το 1960 και έστησε την καλύβα του ανάμεσα σε αυτούς που πολύ αγάπησε, στους φίλους του και τα παιδιά του.
Εδώ έκτισε τον πρώτο Ναό του Αγίου Νικολάου, σε έναν όμορφο λόφο που φαίνεται από παντού στην Καμπάλα, την πρωτεύουσα της Ουγκάντας. Η όμορφη αυτή εκκλησία, αν και μικρή, είναι καλοφτιαγμένη και χαριτωμένη, χτισμένη σε σταυροειδές σχήμα, με ψηλό καμπαναριό και παράθυρα τριγύρω. Οι κοιμηθέντες πρωτοπόροι ιθαγενείς και αναζητητές της ορθοδοξίας βρίσκονται τριγύρω από το Ναό, φύλακες της ορθής πίστης και λατρείας. Επίσκοπος Χριστοφόρος Μουκάσα Σπάρτας, πατήρ Οβαδίας Μπασαγιακιτάλο, πατήρ Ειρηναίος Μπαγκίμπι, επίσκοπος Θεόδωρος Νανγκυάμα και άλλοι, πιστοί μέχρι την τελευταία ημέρα της ζωής τους στη μητέρα Eκκλησία.
Την άλλη ημέρα βηματίσαμε προς το χωριό Ντεγιέγιε, όπου έγινε η πρώτη Ορθόδοξη Θεία Λατρεία το 1933, από τον Αρχιμανδρίτη Ιεραπόστολο Νικόδημο Σαρίκα. Προχωρήσαμε 4 ώρες βαθιά στη χώρα, περνώντας ατέλειωτες φυτείες από καλαμπόκι και ζαχαρότευτλο που ξεδιψούν οι ρίζες τους από τις πηγές του Νείλου. Παντού πράσινο, παντού φως του ήλιου, παντού παιδιά, πολλά παιδιά να παίζουν και να πηγαίνουν σχολείο. Παντού ένα χαμόγελο, δυο μάτια καθαρά και μια απορία «τι θέλουν αυτοί οι μουζούκοι (οι λευκοί) στον τόπο μας, με αυτά που κουβαλούν επάνω τους (κάμερες, ορθοστάτες, σύνεργα);»
Άνθρωποι απλοί, καλοσυνάτοι, με ένα πλατύ χαμόγελο. Ανοίγουν τα χέρια να σε αγκαλιάσουν κι εσύ, ο μουζούκος, βλέπεις ίσια, βαθιά μέσα στην καρδιά τους την άδολη ψυχή τους, τον απέραντο κόσμο της αγάπης, τη δημιουργία του Πλάστη, την εικόνα του Θεού.
Αυτό είδε ο Γέροντας και τότε, την ανεξικακία αυτών των ανθρώπων, γι΄ αυτό περπάτησε πολλά χιλιόμετρα μέσα στη ζούγκλα, για την εικόνα του Θεού. Έστειλε χιλιάδες γράμματα ζητώντας βοήθεια. «Έλα, έλα παιδί μου, σου γράφω από την Αφρική, έλα, είμαι εδώ και σε περιμένω μην αργείς».
Σε μια Ευρώπη που πεθαίνει και συρρικνώνεται σκοτώνοντας τα παιδιά της με χιλιάδες εκτρώσεις, εδώ η Αφρική παραμένει ζωντανή και αυξάνουσα. Παιδιά καθημερινά περπατούν στην άκρη του δρόμου, περπατούν αρκετά χιλιόμετρα, για να πάνε στο σχολείο, να αποκτήσουν την γνώση, να μάθουν γράμματα.
Για αυτά τα παιδιά ο πάτερ Χρυσόστομος έστησε σχολεία, που την Κυριακή γίνονταν εκκλησίες, τόπος Θείας Λατρείας και ιεράς μυσταγωγίας.
Ώρες πολλές ταξιδεύαμε σε κακούς, χωμάτινους δρόμους. Θα ήταν αδύνατο να βρούμε τον σωστό δρόμο, αν ο π. Στέφανος δεν έστελνε τον γιο του από το χωριό Nakyaka να μας συναντήσει και να μας οδηγήσει στον Ιερό Ναό του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου.
Μεγάλος ναός, ευρύχωρος, σκεπασμένος κι αυτός με λαμαρίνες, όπως όλοι οι ναοί εδώ. Η υποδοχή που μας επιφύλαξαν τα παιδιά ήταν φιλική και εγκάρδια, με τραγούδια και τύμπανα σε ρυθμικούς σκοπούς. Χρόνια τώρα τα τύμπανα των ιθαγενών, ο ρυθμός, ο κτύπος των χεριών, οι κινήσεις του σώματος και το τραγούδι είναι τρόπος έκφρασης χαράς, λύπης και ευγνωμοσύνης προς τον Θεό.
Την επόμενη ημέρα προχωρήσαμε χιλιόμετρα παραπάνω από την χθεσινή εξόρμηση και φτάσαμε στο χωριό Nakabale, με την ενορία του Αγίου Παύλου. Το σχολείο δίπλα στην εκκλησία και τα παιδιά άψογα ντυμένα όλα στο ίδιο χρώμα.
Ο Ιερός Ναός του Αγίου Παύλου θέλει συντήρηση μα οι άνθρωποι φτωχοί και ταλαιπωρημένοι, δεν έχουν χρήματα να διορθώσουν και να συντηρήσουν τον Ιερό Ναό. Η καρδιά τους παιδική. Παρ’ όλες τις στερήσεις, μας φίλεψαν μπανάνες, φασόλια και ρύζι. Το θεωρούν τιμή και υποχρέωση να σε φιλοξενήσουν. Έδωσαν στον επίσκοπο, περίσσευμα της αγάπης τους, λίγα φασόλια, λίγες μπανάνες κι έναν πετεινό.
Το απόγευμα κατάκοποι από τα πολλά χιλιόμετρα, επιστρέψαμε στην Τζίτζα με τον ωραίο ναό φτιαγμένο με κόκκινο τούβλο σε μικρό οικόπεδο μέσα στην πόλη. Ο ιερέας σοβαρός με την παπαδιά του, μορφωμένος με ευρωπαϊκή νοοτροπία. Ο επίσκοπος Σίλβεστρος τον εμπιστεύεται για τις ικανότητές του και περιμένει πολλά από αυτόν. Η πόλη είναι καλοφτιαγμένη, με κράσπεδα και όμορφα σπίτια. Το βράδυ φτάσαμε κατάκοποι στον Άγιο Λαυρέντιο, τον μητροπολιτικό Ι. Ναό της πόλης Γκούλου, στην βόρεια Ουγκάντα. Ναός όμορφος, χτισμένος στο πιο ψιλό μέρος της πόλης Γκούλου, φωτεινός, με πολλά παράθυρα και πόρτες, αποτελεί καταφύγιο των ορθοδόξων χριστιανών της περιοχής.
Ξεκινήσαμε και πάλι πολύ πρωί την άλλη μέρα για να πορευθούμε μέσα από ατέλειωτα δάση και πυκνή βλάστηση, για να συναντήσουμε μια φυλή ιθαγενών με διαφορετική γλώσσα, που ούτε ο επίσκοπος δεν την καταλάβαινε. Η επικοινωνία γινόταν με μεταφραστή.
Εκεί μας περίμεναν μετά από πολλές ώρες οι ομόδοξοι αδελφοί μας, με κλαδιά στα χέρια, τραγούδι και χορό. Οι άνθρωποι εδώ ζουν σε πρωτόγονη κατάσταση, με το νερό να απέχει από το χωριό περίπου 2 ώρες. Ζούνε εδώ χιλιάδες χρόνια, όπως έζησαν οι πρόγονοί τους, και τρέφονται με καρπούς από τα δέντρα και με υποτυπώδη καλλιέργεια της γης. Τριγύρω, χωμένες μέσα στη ζούγκλα, οι καλύβες τους κι ανάμεσά τους ο μεγάλος ναός του Αγίου Νεκταρίου.
Η χάρις του Αγίου έφτασε μέχρι εδώ, να μεσιτεύει υπέρ αυτών. Ναός μεγάλος, με τρεις μόνον εικόνες, κρεμασμένες στο κτιστό τέμπλο του, δανεικές κι αυτές μαζί με τα σκεύη της Αγίας Τράπεζας, που τα έφερε ο επίσκοπος μαζί του. Ξεκίνησε ο Όρθρος, η βάφτιση 70 ατόμων και μετά η Θεία Λειτουργία. Υπομονετικά τα παιδιά κι οι μεγάλοι, με πολλή προσευχή και ευλάβεια, εισήλθαν στην εκκλησία του Χριστού για να βαφτιστούν και να μπουν στην μεγάλη αγκαλιά της Ορθόδοξης πίστης.
Αφού τελείωσε η Θεία Ευχαριστία κοινώνησαν όλοι και τα πρόσωπά τους φωτίστηκαν κι έλαμπαν από χαρά. Κρατούσαν στα χέρια τους χαρτάκι με ονόματα Μαρτύρων και Αγίων της Εκκλησίας μας. Στο τέλος της Θείας Λατρείας μάς βάλανε να φάμε κάτω από τα δέντρα και τα παιδιά περίμεναν υπομονετικά για να φάνε κι αυτά. Όταν τους ρώτησα γιατί δεν τρώνε τα παιδιά, μου είπαν ότι είναι νόμος, πρώτα να τρώνε οι δυνατοί, γιατί αυτοί θα ταΐσουν και τους αδυνάτους. Σεβασμός, λοιπόν, στους άγραφους νόμους της ζούγκλας. Ο αρχηγός της φυλής, με μπαλωμένα τα ρούχα και τα παπούτσια του με σύρμα, μας μίλησε για τις ανάγκες της φυλής, για την έλλειψη του νερού και για το πόσο αναγκαίο είναι μια γεώτρηση σε αυτή την περιοχή. Τα παιδιά περπατούν όλη μέρα, 10 χιλιόμετρα, για να φτάσουν στο κοντινότερο σχολείο και να μάθουν γράμματα. Τον ευχαριστήσαμε κι επιστρέψαμε χωρίς υποσχέσεις πίσω, πολύ αργά το βράδυ.
Στην επιστροφή, ο νους μου έτρεχε πίσω κι άφησα τη σκέψη μου να ξαναβρεθεί πάλι με αυτούς τους ανθρώπους, που η καθημερινή τους ζωή είναι αγκαλιά με το θάνατο, την ταλαιπωρία και τις αρρώστιες. Η θνησιμότητα είναι σε υψηλό ποσοστό, νοσοκομεία και κλινικές δεν υπάρχουν, κι η ζωή κυλά όπως κυλούσε χιλιάδες χρόνια πριν. Τα μάτια μου έκλεισαν, ο νους μου κουρασμένος, παραδομένος στις σκέψεις που δύσκολα ένωναν τις εικόνες της σημερινής ημέρας. Μόνον τα μάτια έβλεπα, τα μάτια των παιδιών που με ακολουθούσαν. Έσβησα τις λίγες σκέψεις μου στην αγκαλιά του Αγίου Νεκταρίου, του Αγίου της αγάπης και της υπομονής. Άνοιξε καρδιές, φώτισε πρόσωπα, στήριξέ μας σε αυτήν την ιεραποστολική μας προσπάθεια «στα χνάρια ενός Αγίου».
Περπατήσαμε στα ίχνη του αείμνηστου γέροντα και πρωτοπόρου ιεραπόστολου Χρυσόστομου Παπασαραντόπουλου, μυρίσαμε το άρωμα της Αγιότητας. Μας δίδαξε ό,τι κάνουμε για την ιεραποστολή, να το κάνουμε με την ψυχή μας, χωρίς αμφιβολίες, με εμπιστοσύνη στην υπόσχεση του Θεού «και ἰδοὺ ἐγὼ μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος».
Νιώσαμε την αγωνία και τους αγώνες του Αγίου, για ένα καλύτερο αύριο, για μια καλύτερη ζωή, μπολιασμένη με τη δύναμη της Ορθόδοξης πίστης και ζωής στη Μαύρη Ήπειρο. Μας ψιθύρισε ο γέρων Χρυσόστομος πως η αγιότητα δεν θέλει ενδείξεις, μα αποδείξεις ψυχικού μεγαλείου, θυσιαστικής πορείας, ιεραποστολικής δράσεως και απόλυτης εμπιστοσύνης στο «γενηθήτω τὸ θέλημά Σου».
<>
Ο Μάρτυρας Ιεραπόστολος παπα-Κοσμάς Γρηγοριάτης (+1989) θαυματουργεί στην Αφρική
Σκλαβωμένη χώρα η Αφρική και κουρσεμένη από την δύση χρειαζόταν ανθρώπους της δύσης που θα της αφοσιωθούν για να πιστέψει ότι υπάρχει μετάνοια και να γιατρευτούν οι πληγές της. Ο παπα-Κοσμάς Γρηγοριάτης μια μεγάλη μορφή της Ορθόδοξης Ιεραποστολής αγάπησε χωρίς προϋποθέσεις και πότισε πριν τριάντα χρόνια με το αίμα του το αφρικανικό χώμα, προσφέροντας θυσία τον εαυτό του. Με αυτό το αίμα ο παπα-Κοσμάς ξέπλυνε μέρος της αδικίας του δυτικού κόσμου προς τις αποικίες και ας μην ήταν υπεύθυνη γι’ αυτό η χώρα του. Αλλά είναι χαρακτηριστικό του χριστιανού να σηκώνει και ξένες ευθύνες.
ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ
Ο πατριάρχης Αλεξανδρείας Θεόδωρος θα πει σήμερα για τον πρώτο Ορθόδοξο μάρτυρα Ιεραπόστολο του Κονγκό: «Καρπός ευλαβούς και ένδοξης ποντιακής ρίζας ο παπα-Κοσμάς, οδηγήθηκε από τους μακαριστούς γονείς του Δημήτριο και Δέσποινα Ασλανίδη, από παιδί στην Εκκλησία, ενώ σαν νέος εμαθήτευσε παρά τους πόδας του ανεπανάληπτου Ομολογητού και Αγίου Ιεράρχου Αυγουστίνου Καντιώτη, από τον οποίο μυήθηκε στην Ιεραποστολή και το ακούραστο και φλογερό του σθένος.
Με τον παπα-Κοσμά μάς συνδέουν δύο σπουδαία γεγονότα. Το πρώτο, ότι είμαστε και οι δύο ομογάλακτοι Ριζαρίτες σπουδαστές, και το δεύτερο ότι είχαμε κοινό πνευματικό Πατέρα, τον Μακαριστό π. Γεώργιο Καψάνη, Ηγούμενο της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους.
Η μορφή του μακαριστού π. Κοσμά είναι σπάνια, διότι δεν ήταν μόνο ένας φλογερός Ιεραπόστολος, αλλά κατέβηκε στην Αφρική με μεγάλα οράματα. Δεν έκτιζε μόνο εκκλησίες και δεν δίδασκε μόνο το Ευαγγέλιο.
Είχε καταλάβει, όπως ο προστάτης του Άγιος Ιερομάρτυς Κοσμάς ο Αιτωλός, ότι έθνος χωρίς κατά Θεόν μόρφωση δεν έχει μέλλον, γι αυτό έχτιζε σχολεία, δίδασκε τους ανθρώπους να καλλιεργούν την γη, τους πρόσφερε γεωργικά μηχανήματα, ίδρυσε την περίφημη φάρμα, από την οποία συντηρούσε το Ιεραποστολικό Κλιμάκιο και το φιλανθρωπικό έργο της Εκκλησίας, με πράξη και όχι με λόγια, δίδασκε στους ιθαγενείς την προσευχητική παράδοση της Εκκλησίας μας. Έτσι στο σύντομο πέρασμά του από το Κονγκό, υπήρξε φωτιστής και διαμορφωτής, όντως ένας επίγειος Άγγελος, που άφησε τα ίχνη του στις ψυχές των Αφρικανών, και το αίμα του μαρτυρίου του στην αγαπημένη Αφρική.»
ΜΟΝΑΧΟΣ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ
Ο πατήρ Δαμασκηνός Γρηγοριάτης, μοναχός κι αυτός της μονής Γρηγορίου, εκεί όπου ξεκίνησε τον μοναχικό του βίο και ο παπα- Κοσμάς ανέλαβε με τις ευχές του ηγουμένου Χριστοφόρου αλλά και της κατά σάρκα οικογένειας του ιερομονάχου πατρός Κοσμά να συλλέξει στοιχεία και μαρτυρίες ιθαγενών που τον συνάντησαν. Ο π. Δαμασκηνός ταξίδεψε, σήμερα 30 χρόνια μετά την κοίμηση του πατρός Κοσμά στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό και αναφέρει: «Επιζούν ακόμη πνευματικά του τέκνα, εργάτες και ιερείς του. Αυτοί οι άνθρωποι ψάχνοντας μέσα στα θυλάκια της μνήμης τους είχαν πολλά να μας αποκαλύψουν. Γι αυτό, εκπληρώνοντας επιθυμία και άλλων φίλων της Ιεραποστολής από την Ελλάδα και την Ομογένεια, ήρθα να συνομιλήσω με τους πρώτους χριστιανούς και παλαιούς συνεργάτες του π. Κοσμά. Κατά την πολυετή επαφή και συναναστροφή μου, με ιερείς, συνεργάτες και νέους του Κλιμακίου μας, είχα πληροφορηθεί αρκετά θαυμαστά σημεία, αλλά καθώς άρχισα την συλλογή μαρτυριών, δεν ανέμενα μία τέτοια πληθώρα άγνωστων μέχρι σήμερα γεγονότων. Άνθρωποι, τους οποίους γνώριζα ελάχιστα ή και καθόλου, όταν έμαθαν ότι ενδιαφέρομαι να γράψω ιστορίες και γεγονότα από την ζωή και τους αγώνες του π. Κοσμά, ήρθαν αυθόρμητα να μου μιλήσουν. Διηγούνταν με απλότητα και ειλικρίνεια, καθώς τέτοια είναι και η ζωή τους, απλοϊκή και ανεπιτήδευτη.
Η αγάπη του απέναντί τους ήταν ολοκληρωτική και αστείρευτη. Περιορίστηκα να συνομιλήσω με ανθρώπους ορθοδόξους χριστιανούς μας, που έζησαν μαζί του. Τον βοήθησαν, τον αγάπησαν. Δέχθηκαν τις ευεργετικές του προσφορές. Οφείλω να σημειώσω ότι δεν κατέγραψα προσωπικές μου θέσεις, αλλά επεδίωξα να αποτυπώσω στο χαρτί γεγονότα και μαρτυρίες που συνέλεξα και διασταύρωσα ως προς την αλήθεια και την αξιοπιστία τους από τους ιεραποστολικούς συνεργάτες, κληρικούς και λαϊκούς, που γνώρισαν, έζησαν και αγωνίστηκαν στο πλευρό του μάρτυρα Ιεραποστόλου. Ο τελευταίος λόγος ανήκει στον Κύριο της Δόξης, για τον Αμπελώνα του Οποίου «ηνάλωσεν εαυτόν» ολοκληρωτικά, ο ακούραστος εργάτης Του. Προσωπικώς, τον τιμώ εκ μέσης καρδίας ως έναν μεγάλο Ιεραπόστολο των ημερών μας, που ως άγγελος άνοιξε τα φτερά του, αγκάλιασε τον λαό του Κονγκό ευαγγελιζόμενος Χριστόν και ως «ολοκάρπωμα θυσίας» (Σοφ. Σολ. 3,6) χάρισε το σώμα του στην λαβωμένη αφρικανική Γη.»
Ο μητροπολίτης Κατάγκας Μελέτιος, που ζει από το 1989 έως τις μέρες μας στο Κονγκό, αδελφός και ο ίδιος της αγιορείτικης μονής Οσίου Γρηγορίου περιγράφει την δική του συνάντηση με τον μάρτυρα Ιεραπόστολο π. Κοσμά Ασλανίδη-Γρηγοριάτη:
«Τον παπα-Κοσμά, όπως είναι γνωστό, τον συνέστησε στην συνοδεία μας ο Άγιος Παΐσιος. Η Αδελφότητά μας τον δέχθηκε τον Δεκέμβριο του 1977. Αρχικά δεν τον γνώριζα, ούτε είχαμε ιδιαίτερη επαφή, γιατί εκείνος εργαζόταν ιεραποστολικά στο Κολουέζι του Ζαΐρ (σημερινό Κονγκό). Γνωριστήκαμε καλύτερα και επικοινωνήσαμε ουσιαστικά το καλοκαίρι του 1988, πριν από το τέλος του, όταν ήρθε για ξεκούραση και για πνευματικό ανεφοδιασμό στο Μοναστήρι. Θυμάμαι ότι, εκείνο το διάστημα, ο Γέροντάς μας τα απογεύματα κάποιων Κυριακών, έκανε συνάξεις στο Κοιμητήριο της Μονής. Σε μία απ’ αυτές ο παπα-Κοσμάς μας μίλησε για το ιεραποστολικό έργο και τις δυσκολίες του. Μετά την σύναξη ο Γέροντας μας είπε: “Είδατε, Πατέρες, τι θαυμαστά πράγματα ζούμε με τον παπα-Κοσμά; Φαίνεται ότι πράξαμε ορθά κάνοντας υπακοή στον Γερο-Παΐσιο και τον δεχθήκαμε, όταν μας τον έφερε εδώ ο παπα-Σπυρίδων από την Νέα Σκήτη. Πράγματι ήταν από τον Θεό που κάπως γρήγορα τον κείραμε μοναχό και τον χειροτονήσαμε. Και βλέπετε τι έργο κάνει! Να μην έχετε κανένα λογισμό, γιατί είμαστε σε σωστό δρόμο και πράξαμε σωστά που δεχθήκαμε να πάει στην Αφρική.”
Ένα πρωινό, περνώντας ο παπα-Κοσμάς απ’ το κελί μου, είδε ανοιχτή την πόρτα και με ευχάριστη διάθεση μου λέει: “Έλα, παπα-Μελέτη, να μου ψάλεις ένα Άξιόν εστι!” Πήγα να τον αποφύγω, διότι δεν ήθελε απλά να με ακούσει να ψάλω, αλλά και να με βιντεοσκοπήσει για να το δείξει κάτω στους γηγενείς του ιεραποστολικού Κλιμακίου. Ωστόσο του έκανα το χατήρι.
Όταν τελείωσα, γυρίζει ξαφνικά και μου λέει:
- Εσύ θα είσαι ο διάδοχός μου.
Με ξάφνιασε ο λόγος του και τον ρώτησα:
- Καλά εσύ πού θα πας;
- Ε, εγώ μεγαλώνω τώρα, μου απάντησε.
Αναρωτιόμουν μέσα μου, τι είναι αυτά που μου λέει, τι σχέση έχω με την Αφρική. Στο τέλος του είπα:
- Παπα-Κοσμά, τι διάδοχος; Τι σχέση έχω εγώ με την Ιεραποστολή; Εγώ θα προσεύχομαι για σένα κάνοντας κομποσχοίνι από εδώ!
Για τον θάνατο του παπα-Κοσμά πληροφορήθηκα ευρισκόμενος στη Μονή της μετανοίας μου. Το Σάββατο 28 Ιανουαρίου 1989, δύο μέρες μετά από το γεγονός που προανέφερα, χτύπησε την πόρτα του κελιού μου ο πατήρ Βασίλειος αναστατωμένος, λέγοντας:
- Παπά, παπά, πήρε η αδελφή Ξένη από το Ζαΐρ και είπε ότι σκοτώθηκε ο παπα-Κοσμάς!
Σάστισα και του λέω:
- Τι έκανε, λέει; Σκοτώθηκε ο παπα-Κοσμάς;
- Ναι, μου απάντησε, επέστρεφε από Λουμπουμπάσι για το Κολουέζι και στον δρόμο, χθες το βράδυ, έγινε το ατύχημα.
Λεπτομέρειες για το τροχαίο έμαθα, όταν πήγα στην Ιεραποστολή. Καθώς ο πατήρ Κοσμάς, επιστρέφοντας από ιεραποστολική περιοδεία, οδηγούσε από την μεγαλούπολη του Λουμπουμπάσι προς την έδρα της Ιεραποστολής στο Κολουέζι, από το αντίθετο ρεύμα κυκλοφορίας ένα ημιφορτηγό όχημα που κουβαλούσε κάρβουνο και η καρότσα του προεξείχε σε σχέση με το κουβούκλιο του οδηγού, συγκρούστηκε πλαγιομετωπικά με το LANDROVER του Ιεραποστόλου. Ο παπα-Κοσμάς εξέπνευσε αμέσως μετά το χτύπημα. Πολύ λίγο τραυματίστηκε ο Μωυσής, ο γηγενής που τον συνόδευε στα ταξίδια, ενώ ο Έλληνας Πρόξενος κ. Διονύσιος Κυβετός, που τυχαία συνταξίδευε μαζί τους, δεν έπαθε το παραμικρό. Το αυτοκίνητο έγινε συντρίμμια.
Όταν σκοτώθηκε ο παπα-Κοσμάς, είχε έρθει στην Μονή μας ο μακαριστός Μητροπολίτης Κεντρώας Αφρικής Τιμόθεος και παρακάλεσε τον Γέροντα Γεώργιο Καψάνη να στείλει άνθρωπο από την αδελφότητά μας, για να μην αφεθεί το έργο χωρίς επικεφαλής και διαλυθεί. Έλεγε ότι χιλιάδες άνθρωποι που βαπτίστηκαν, τον ρωτούσαν τι θα γινόταν τώρα. “Θα μας αφήσετε να χαθούμε; Να ξαναγυρίσουμε πάλι στους καθολικούς;” Το ίδιο ρωτούσαν και οι ιερείς. Το έργο κινδύνευε να σβήσει χωρίς έναν υπεύθυνο. Ο Γέροντάς μας είχε μεγάλη ευαισθησία, αγάπησε το έργο του παπα-Κοσμά και του στοίχισε το αιφνίδιο τέλος του. Δεν ήθελε να αφήσουμε τους χριστιανούς αβοήθητους και το έργο να καταστραφεί.
Τις επόμενες μέρες, ένα πρωινό, καθώς χτύπησε η καμπάνα για την ακολουθία, έρχεται ένας αδελφός και μου λέει: “Σε θέλει γρήγορα ο Γέροντας επάνω”. Πήγα, τον βρήκα και κάναμε τον εξής διάλογο:
- Γέροντα, τι συμβαίνει;
- Κάτσε και θα σου πω. Σε ρώτησα προχθές, ποιον θα στείλουμε στην Ιεραποστολή και μου απάντησες ότι είναι δικό μου θέμα. Δεν νομίζεις ότι πρέπει να πας εσύ;
- Γέροντα, εγώ; Ξυπόλητος στα αγκάθια;
- Ναι! Πήγαινε και θα δεις. Θα περπατάς και ξυπόλητος μέσα στα αγκάθια! Θα δεις μεγάλα και θαυμαστά πράγματα!
Και όντως, βγήκε αληθινή η πρόρρηση του αγίου Γέροντά μας. Όταν τα πρώτα χρόνια συναντούσα ποικίλες δυσκολίες, πήγαινα πολλές φορές στο μνήμα του παπα-Κοσμά και ζητούσα την βοήθειά του. Ακόμη και τώρα, όταν έρχονται αναποδιές και εμπόδια, πάω στον τάφο του και του λέω με παράπονο: “Παπα-Κοσμά, με μπέρδεψες. Τι μου έκανες; Μου άλλαξες την ζωή!” και του ζητώ να μεσιτεύσει για το έργο. Και οφείλω να ομολογήσω με πάσα ευθύνη και ειλικρίνεια ότι όλα διευθετούνται και βαίνουν κατ᾽ ευχήν.
Στο σημείο αυτό πρέπει να διηγηθώ ένα περιστατικό που συνέβη τέσσερις μήνες αφότου είχα κατέβει στο Κολουέζι. Μια μέρα με τον παπα-Κύριλλο, πνευματικό παιδί και από τους πρώτους συνεργάτες του παπα-Κοσμά, ταξιδεύαμε προς το Λουμπουμπάσι για θέματα της Ιεραποστολής. Κατά την διαδρομή σταματήσαμε στο χωριό Σοφουμουάνγκο που είχε συμβεί το τραγικό αυτοκινητιστικό δυστύχημα του παπα-Κοσμά. Υπήρχαν τότε κάποιες καλύβες και οι λιγοστοί γηγενείς δεν ήταν ορθόδοξοι. Αφού ολοκληρώσαμε τις δουλειές, πήγαμε στο σπίτι της Εκκλησίας για ξεκούραση. Κάποια στιγμή ήρθαν γηγενείς κάτοικοι από το Σοφουμουάνγκο. Ο πρώτος που κρατούσε ένα μπουκάλι στα χέρια του, μου εξήγησε ότι το μπουκάλι περιείχε Άγιο Μύρο. Τον ρώτησα έκθαμβος: “Πού το βρήκες εσύ;”.
Τότε μου διηγήθηκε το παρακάτω θαυμαστό περιστατικό. Όταν έγινε το ατύχημα με τον παπα-Κοσμά, οι χωρικοί έτρεξαν να πάρουν κάποια πράγματα που διασκορπίστηκαν από το αυτοκίνητο. Συμβαίνει συχνά, λόγω της μεγάλης φτώχειας, όταν γίνονται θανατηφόρα τροχαία, οι άνθρωποι να προβαίνουν σε αρπαγές. Ο χωρικός αυτός, λοιπόν, πρόλαβε και πήρε το μπουκάλι, που θεωρούσε ότι το περιεχόμενό του ήταν λάδι. Επιθυμούσε, όπως μου εξήγησε, να το χρησιμοποιήσει για τηγάνισμα. Ένα βράδυ, στον ύπνο του, του εμφανίστηκε ο παπα-Κοσμάς και του είπε αυστηρά: “Πρόσεχε, μη το χρησιμοποιήσεις, γιατί αυτό είναι Άγιο Μύρο για τις Βαπτίσεις των χριστιανών. Θα το πάρεις και θα το πας στο Λουμπουμπάσι, στον υπεύθυνο της Ορθόδοξης Ιεραποστολής και θα το δώσεις”. Συγκινημένος, πήρα στα χέρια μου το Άγιο Μύρο και τους ευχαρίστησα.
Ήταν τόσο μεγάλη η ευλογία του αναπάντεχου αυτού θείου δώρου! Το εξέλαβα σαν να προερχόταν από τα μαρτυρικά χέρια του παπα-Κοσμά, μήνυμα συμπαράστασης και ενθάρρυνσης του αγώνα μας από την θριαμβεύουσα Εκκλησία.»
Ο ιθαγενής Μωυσής Kalenga, ένας από τους πρώτους συνεργάτες του παπα-Κοσμά επέβαινε μαζί του στο αυτοκίνητο την νύχτα του δυστυχήματος διηγείται από την κοινή τους πορεία:
«[...] Κάποια μέρα ξεκινήσαμε από το Κολουέζι να πάμε στην πόλη Κανιάμα, που είναι μακριά οκτακόσια χιλιόμετρα. Φθάσαμε εκεί μετά από δεκατρείς ώρες ταξίδι. Την Κυριακή ο π. Κοσμάς έκανε Θεία Λειτουργία και την επόμενη μέρα ετοιμαστήκαμε να συνεχίσουμε το ταξίδι μας για την γειτονική πόλη Κάμινα. Σ’ όλο το ταξίδι έβρεχε καταρρακτωδώς. Στα δέκα χιλιόμετρα, αφ᾽ ότου αναχωρήσαμε, ένας δυνατός κεραυνός χτύπησε το αυτοκίνητό μας, το οποίο ακινητοποιήθηκε και από την μηχανή του έβγαιναν καπνοί. Η βροχή ήταν τόσο δυνατή, που δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτε, ούτε να βγούμε από το αυτοκίνητό μας.
Ο π. Κοσμάς, χωρίς να απελπιστεί, πήρε το κομποσχοίνι του και άρχισε να λέει την ευχή: “ Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν μας. Για Σένα εργαζόμεθα …”. Μετά από δέκα λεπτά σταμάτησαν να βγαίνουν καπνοί από το αυτοκίνητο. Του είπαμε να σπρώξουμε για να βγούμε από την λάσπη. Μας είπε: “Θα βοηθήσει ο Θεός και θα βγούμε..!”. Πράγματι, έβαλε την μηχανή εμπρός και ξεκινήσαμε. Φθάσαμε στην Κάμινα.
[...]. Την εποχή εκείνη χτίζαμε τα θεμέλια του οικοτροφείου των αγοριών μας, πίσω από το κτίριο της Ιεραποστολής. Ο π. Κοσμάς, χωρίς να το αντιληφθεί, πάτησε μία χειροβομβίδα απομεινάρι των εμφυλίων πολέμων. Αμέσως μας είπε: “Φύγετε μακριά, κινδυνεύετε”. Αφού απομακρυνθήκαμε όλοι, μετά έτρεξε κι εκείνος να φύγει. Το θαυμαστό είναι ότι η χειροβομβίδα εξερράγη μετά από δέκα λεπτά. Δεν σκοτώθηκε κανείς, διότι μας φύλαξε ο Θεός».
Η Μάμα Ρεβέκκα Kazi από το Κολουέζι εκμυστηρεύτηκε στον μοναχό Δαμασκηνό: «[...] Κάποτε ο άνδρας μου αρρώστησε και είχε δυνατούς πόνους στο στομάχι. Θυμάμαι ότι έπεσε κάτω στο δάπεδο και βογκούσε. Εγώ ήμουν έγκυος στο προτελευταίο παιδί μας, τον Γεώργιο. Τα δύο παιδιά μου, επίσης, την Καλλιόπη και τον Ανδρέα, τα είχα στο κρεβάτι άρρωστα από ελονοσία.
Με την βοήθεια των γειτόνων μεταφέραμε τον Ισαάκ στο κοντινό Νοσοκομείο της εταιρείας G.C.M. Είχε πέσει τελείως ο αιματοκρίτης του. Ήταν ετοιμοθάνατος. Οι γιατροί περίμεναν ότι θα πεθάνει.
Την νύχτα ο Ισαάκ είδε τον παπα-Κοσμά στον ύπνο του. Πήγε κοντά του, τον έπιασε από το χέρι και του είπε: “Ισαάκ, σήκω πάνω, μην κοιμάσαι”. Στην συνέχεια τον βοήθησε και τον έβγαλε έξω από το Νοσοκομείο. Μετά από δύο μέρες ο άνδρας μου συνήλθε, είχε ανέβει ο αιματοκρίτης του. Τελικά επέστρεψε στο σπίτι μας. Οι γιατροί απορούσαν και μας ρωτούσαν σε ποια εκκλησία ανήκουμε».
Ο κ. Θωμάς Kipazula από την Μπουτούμπα καταθέτει στον π. Δαμασκηνό την δική του ιστορία για το πώς γνώρισε σε ενύπνιο τον παπα-Κοσμά και έγινε Ορθόδοξος:
«[...]. Κάποια μέρα πήγα για ψάρεμα στο ποτάμι. Επιστρέφοντας στο σπίτι μου έπεσα άρρωστος στο κρεβάτι. Για μέρες δεν μπορούσα ούτε να κινηθώ. Ένα βράδυ είδα στον ύπνο μου ότι ένα αυτοκίνητο σταμάτησε κοντά στο σπίτι μου. Άνοιξε η πόρτα και βγήκε ένας λευκός με λευκά ρούχα και μεγάλη γενειάδα. Κρατούσε στα χέρια του κι ένα βαλιτσάκι. Εγώ φοβήθηκα πολύ. Ανοίγοντας το βαλιτσάκι με ρώτησε:
- Γνωρίζεις ποιος είμαι;
- Όχι, του απάντησα.
- Εγώ είμαι ο Ορθόδοξος παπάς. Με λένε παπα-Κοσμά και πέθανα πριν από λίγα χρόνια. Πήγαινε στην εκκλησία των Ορθοδόξων και πες εκεί στον κατηχητή και στους χριστιανούς να κάνουν προσευχή για σένα και θα γίνεις καλά.
Πράγματι πήγα και βρήκα τον κατηχητή Απόστολο και του εξιστόρησα το όνειρό μου. Εκείνος απόρησε, πως ένας μη Ορθόδοξος είδε στον ύπνο του τον π. Κοσμά. Άρχισε να μου μιλάει για την ζωή του π. Κοσμά και με συγκίνησε. Δέχθηκα να παρακολουθήσω μαθήματα κατήχησης και μετά από αρκετό διάστημα, ο π. Μελέτιος με βάπτισε, δίνοντάς μου το όνομα Θωμάς.
Την περίοδο της κατήχησης, πριν βαπτιστώ, η γυναίκα μου ήταν έγκυος. Αλλά ήταν αδύνατον να γεννήσει φυσιολογικά και κόντεψε να πεθάνει. Τότε θυμήθηκα το όνειρο με τον παπα-Κοσμά και με πόνο στην καρδιά μου φώναξα δυνατά: “Πάτερ Κοσμά, έλα να με βοηθήσεις..!”. Το βράδυ τον είδα στον ύπνο μου ακριβώς ίδιο, όπως και την προηγούμενη φορά. Μου μίλησε και μου είπε: “Πήγαινε και πες στους ορθοδόξους να κάνουν προσευχή.” Πράγματι η γυναίκα μου γέννησε χωρίς κίνδυνο ένα αγοράκι. Το βαπτίσαμε στην Ορθόδοξη Εκκλησία και του δώσαμε το όνομα Κοσμάς.»
Ο μοναχός Δαμασκηνός περιγράφει μια ακόμη εμπειρία θαυμαστή που βίωσε στο Κολουέζι ο ίδιος ενάμιση χρόνο μετά την κοίμηση του πατρός Κοσμά :
«[...] Στις 28 Ιουλίου του 1991, όταν τελειώσαμε το βραδινό μάθημα του ιερατικού σεμιναρίου, μαζί με όλους τους Ιερείς, που ήταν τότε περί τους δεκαπέντε, ξεκινήσαμε για την γειτονική εκκλησία της Ιεραποστολής για το Μικρό Απόδειπνο. Προχωρώντας προς την εκκλησία, οι Ιερείς σταμάτησαν ξαφνικά και εκστατικοί αναφωνούσαν και έλεγαν: “Κοιτάξτε, τι ακτίνες είναι αυτές που βγαίνουν από τον τάφο του π. Κοσμά!’. Εγώ τους ακολουθούσα τελευταίος. Αλλά δεν αξιώθηκα να δω αυτό το θαυμαστό σημείο. Τους ρωτούσα να μου πουν, τι έβλεπαν. Και μου περιέγραψαν ότι έβλεπαν να βγαίνει φως σαν ακτίνες του ήλιου από τον τάφο του π. Κοσμά. Ήταν τόσο ψηλές που ξεπερνούσαν στο ύψος και την γύρω δεντροστοιχία!
Μία άλλη φορά, παιδιά του Οικοτροφείου μού ανέφεραν ότι, καθώς έμπαιναν για το Απόδειπνο στην εκκλησία, άκουσαν κουδουνίσματα θυμιατού κοντά στον τάφο του π. Κοσμά, χωρίς να βλέπουν άνθρωπο! Άλλοτε πάλι, αισθάνονταν την οσμή θυμιάματος, χωρίς να λιβανίζει κάποιος!»
Ο π. Κοσμάς έμεινε για πάντα στο Κολουέζι, αφού οι ιθαγενείς δεν άφησαν ούτε το μοναστήρι, ούτε την οικογένειά του να πάρει το σώμα στην Ελλάδα. Προσπερνώντας τον νόμο που δεν επιτρέπει να θάβονται οι ξένοι μέσα στην πόλη, “τους δόθηκε τούτος ο ξένος” στη γη τους και στην καρδιά τους και ψάλλουν στα Σουαχίλι γι’ αυτόν “ sasa na siku yote a ta milele na milele amin ” Νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων αμήν. Στη συνείδησή τους και στη ζωή τους ο π. Κοσμάς είναι ο δικός τους Uatakatifou. ( Άγιος )
Ευχαριστούμε την κατά σάρκα οικογένεια Ασλανίδη, του πατρός Κοσμά και τον μοναχό Δαμασκηνό Γρηγοριάτη για το φωτογραφικό και ερευνητικό υλικό που παραχώρησαν στην “Ορθόδοξη Αλήθεια”. Ολοκληρωμένο το υλικό συμπεριλαμβάνεται στο βιβλίο “ Ένας άγγελος στην λαβωμένη γη ” που προλογίζει ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας το οποίο κυκλοφορεί αυτές τις μέρες από τον σύνδεσμο “Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός” με έδρα τη Θεσσαλονίκη.
<>
π. Θεμιστοκλῆς Αδαμόπουλος, ἱεραπόστολος στη Σιέρρα Λεόνε:
Ὅταν πρωτοπῆγα στή Σιέρρα Λεόνε, εἶχα νοικιάσει ἕνα σπίτι γιά διαμονή, διότι τότε ὡς Ἱεραποστολικό Κλιμάκιο δέν διαθέταμε τίποτα δικό μας. Σκεφθεῖτε ὅτι γιά τόν ἐκκλησιασμό χρησιμοποιούσαμε τήν κουζίνα τοῦ σπιτιοῦ. Εἴχαμε προσλάβει καί ἕναν ντόπιο Μουσουλμάνο, ὀνόματι Μοχάμεντ, πού μᾶς βοηθοῦσε στίς διάφορες δουλειές ὡς ἐπιστάτης. Λίγο ἀργότερα, γιά τίς μετακινήσεις μας, φέραμε ἀπό τήν Κένυα ἕνα καινούριο αὐτοκίνητο. Ὁ ἐπιστάτης μας ἐντυπωσιάστηκε καί μία μέρα πού ἔλειπα, τό ἔκλεψε. Δυστυχῶς, ὁ εὐλογημένος, μή γνωρίζοντας καλή ὁδήγηση πῆγε καί ἔπεσε πάνω σ' ἕνα τοιχίο. Τόν συνέλαβε ἡ ἀστυνομία καί τόν ἔφερε ἔξω ἀπό τό σπίτι μας. Μαζεύτηκαν τότε γείτονες καί περαστικοί, γιά νά δοῦν ποιό θά ἦταν τό ἀποτέλεσμα. Ὅλοι φώναζαν καί ζητοῦσαν τήν παραδειγματική τιμωρία του.
Ὁ Μοχάμεντ ἔπεσε στά πόδια μου καί κλαίγοντας μέ παρακαλοῦσε νά τόν συγχωρέσω. Οἱ ἀστυνομικοί ἦταν ἀνένδοτοι, ἤθελαν νά τόν προσαγάγουν στό Τμῆμα γιά ἀνακρίσεις, κατόπιν γιά νά δικαστεῖ καί μετά στή φυλακή. Ἀμέσως ἀντέδρασα καί εἶπα στόν ἀξιωματικό ὅτι ὡς Ἱερέας Χριστοῦ τόν συγχωρῶ γι' αὐτό πού ἔκανε. Ἡ ἀπάντησή μου δέν ἄρεσε οὔτε στούς ἀστυνομικούς, πολύ δέ περισσότερο δέν ἄρεσε στό συγκεντρωμένο πλῆθος. Ὅλοι πραγματικά ἦταν ἀγανακτισμένοι ἀπό τή στάση μου. Τελικά τό θέμα ἔκλεισε ἐκείνη τήν ὥρα. Ὁ ἴδιος σηκώθηκε καί ἄρχισε νά μέ εὐχαριστεῖ μέ κλάματα.
Ὁ Μοχάμεντ, συγκλονισμένος ἀπό τήν ἀγάπη πού δείξαμε στό πρόσωπό του, ζήτησε μετά ἀπό λίγο διάστημα νά γίνει Ὀρθόδοξος, διότι δέν εἶχε δεῖ ποτέ στή θρησκεία του τή συγχώρεση. Ἔτσι, ἀφοῦ κατηχήθηκε καί βαπτίστηκε Ἀλέξανδρος, ἔγινε καί ἕνας ἀπό τούς πιό καλούς συνεργάτες μας. Μέ τήν πάροδο τοῦ χρόνου ἔγινε καί κατηχητής. Πρίν δύο χρόνια χειροτονήθηκε Ἱερέας.
<>
π. Θεμιστοκλῆς Αδαμόπουλος, ἱεραπόστολος στη Σιέρρα Λεόνε:
Μία μέρα, ἦρθε στήν Ἱεραποστολή ἕνας ἄγνωστος σέ μᾶς νεαρός Μουσουλμάνος καί μᾶς ζήτησε νά ἁγιογραφήσει κάποιον ἀπό τούς Ναούς μας ἤ ὅτι ἄλλο θά θέλαμε. Τοῦ ἔδωσα μία φωτογραφία καί ζήτησα νά μοῦ δώσει ἕνα δεῖγμα τῆς δουλειᾶς του. Τήν ἄλλη μέρα μοῦ ἔφερε ἕνα πιστό ἀντίγραφο τῆς φωτογραφίας ἐκείνης καί μέ ἐντυπωσίασε. Τότε τοῦ ἔδειξα μία βυζαντινή εἰκόνα τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου καί τοῦ ζήτησα νά τήν ἑτοιμάσει σέ μεγάλο μέγεθος, γιά νά τήν τοποθετήσουμε στόν τοῖχο τῆς τραπεζαρίας τοῦ νέου μας Ἱεραποστολικοῦ Κέντρου. Πραγματικά τήν ἀπέδωσε μέ πολύ μεγάλη ἀκρίβεια.
Μέ τόν καιρό ἡ καθημερινή του ἐπαφή μέ μᾶς καί ὁ ζῆλος του νά μάθει ὅσο γίνεται περισσότερα πράγματα γιά τή χριστιανική πίστη, τόν ὁδήγησαν στό νά παρακολουθεῖ γιά ἀρκετό διάστημα κατηχητικά μαθήματα. Μετά ἀπό λίγους μῆνες ζήτησε νά βαπτιστεῖ Ὀρθόδοξος μέ τό ὄνομα Γρηγόριος. Ὁ νεοφώτιστος αὐτός ἀδερφός μας ἀνέλαβε νά ἁγιογραφήσει τήν Πλατυτέρα καί μερικές ἄλλες εἰκόνες τοῦ Ναοῦ μας καί πλέον εἶναι συνεργάτης μας. Τοῦ προτείναμε καί σκεφτόμαστε σοβαρά νά τόν στείλουμε στήν Ἑλλάδα ἤ στήν Κύπρο, γιά νά καλλιεργήσει τήν ἔφεση αὐτή πού ἔχει καί νά διδαχθεῖ τή βυζαντινή ἁγιογραφία.
<>
<<<
